Het is diep in de nacht en mijn ogen beginnen te prikken van het licht van mijn beeldscherm. Mijn vingers zijn wat verkleumd, maar vliegen vastberaden over het toetsenbord. Nog even door, het laatste stukje inspiratie moet eruit. Ik ken mijn schrijfritme inmiddels goed genoeg om te weten dat ik pas kan stoppen als dit stukje van het verhaal af is. Ik reik naar de lengte van de draad en neem waar dat het bijna zover is. Ik zit in het donker op de bank, onder een dekentje, met een glas thee naast me. Het enige schijnsel is dat van de maan die hoog aan de hemel staat en rustig aan ons raam voorbij reist. Ik bevind me in een heerlijke cocon en rek me genietend uit.
Zij spint, ik weef
Dan voel ik iets pluizigs tegen me aan ploffen, gevolgd door een zachte miauw. Ik grinnik en begin haar automatisch te aaien. Ze geeft kopjes tegen mijn hand en ja hoor, de motor gaat aan als ze hard begint te spinnen. Zij spint, ik weef. Zij het hare, ik het mijne en zo zijn we samen in deze diepte van de nacht. Ik scrol naar het begin van het document en typ een ode aan haar. Ik draag het boek op aan haar.
Als ik het toen had geweten…
Tja, wat had ik dan gedaan? Had ik nog bewuster van haar genoten? Terwijl ik dit typ, beginnen mijn ogen weer te prikken. Dit keer omdat er een leegte is. Ze was immers mijn liefste vriendinnetje op vier pootjes en mijn meest trouwe schrijfgenootje. Onze gestreepte tijger met grote puntoren en het meest zachte karakter dat ik ooit heb ervaren bij een huisdier. Onze poes Maggie.
Op zoek naar een nestje kittens
We hadden gelijk al een lijntje, Maggie en ik. Ik was net op mezelf gaan wonen en hoewel ik blij was met mijn eerste eigen plek, ontbrak er iets. Niet alleen miste ik de roering van ons gezin, maar ik was eraan gewend om dieren om me heen te hebben. Als vanzelf kroop ik op een avond achter de computer en ging ik op zoek naar een nestje kittens. Hoe ik op Marktplaats terecht kwam is me een raadsel, maar daar was ze: met een cyperse print, de grootste oren die ik ooit had gezien en met een milde, liefdevolle blik in haar felgroene ogen. Haar oren waren zo puntig, dat ze me deed denken aan een elfje. Ik werd op slag verliefd en vrij snel daarna ontmoetten Maggie en ik elkaar voor de eerste keer in real life. Mijn vader vond het leuk om mee te gaan en zei toen hij haar zag: ‘Zo’n ontspannen beestje heb ik nog nooit gezien.’
Ze deed me denken aan een elfje
Maggie was drie maanden oud toen ik haar zag. De vrouw des huizes zag dat de klik er was en vroeg me of ik al een naam voor haar in gedachten had. Dat had ik, iets fluisterde me de naam Maggie toe. Toen ik dat met haar deelde, schoot de vrouw vol en glimlachte ze. Haar stem trilde een beetje toen ze naar het beestje keek en zei: ‘Dat is wel heel bijzonder, want we hebben haar zelf ook Maggie genoemd.’
Zo begon ons avontuur: twee meisjes onder één dak. Nooit had ik verwacht dat we zoveel met elkaar zouden meemaken.
Wel en wee(ën)
Maggie en ik gingen samen door het leven, tot al vrij snel mijn lief in beeld kwam. Hij was gelijk verkikkerd op haar. In de weekenden nam ik haar mee naar zijn appartement in Rotterdam en ook weleens naar weekendjes in Zeeland. Ze was lief, ontspannen en uiterst tevreden, zolang ze maar bij ons kon zijn. Toen Lucas werd geboren, voegde ze zich vrij makkelijk naar de chaos van het gezinsleven. En naar de nachtelijke uurtjes, want onze spruit vond slapen zonde van de tijd. Het leven was immers veel te mooi! Telkens als Raymond of ik op een onmenselijk vroeg tijdstip met een klaarwakkere en goedgemutste Lucas op de bank plofte, kwam Maggie kroelen. Een paar jaar later werd Maud geboren en ook voor haar werd Maggie een trouwe vriendin op vier pootjes.
Ze was er.
Altijd.
Trilling
Ik kreeg steeds meer de indruk dat Maggie de flow kon voelen waar ik tijdens het schrijven in verkeerde en dat ze het een fijne energie vond. Dag en nacht kwam ze erbij als ik achter mijn laptop kroop. Ze strekte zich bijvoorbeeld naast mijn laptop uit op de picknicktafel, zwiepte met haar staart langs mijn gezicht als ze het tijd vond voor een pauze en bestudeerde me rustig met haar wijze groene ogen. Alsof ze weet had van het verhaal. Vanuit haar spinnen begreep ze mijn weven.
Haar verjaardagsfeest
Inmiddels was onze Maggie bijna 16 jaar. We maakten al plannen voor haar verjaardagsfeest op 14 mei. De kinderen vinden het prachtig dat we ieder jaar een blikje tonijn op water opentrekken en er een kaarsje in steken. We zingen een verjaardagsliedje en Maggie wacht ieder jaar geduldig totdat ze zich op haar ‘taartje’ kan storten.
Totdat op een dag
Totdat Maggie plotseling in hoog tempo achteruitging. Ze at niet meer en ze verloor haar coördinatie. Na overleg met de dierenarts hebben we haar rustig laten inslapen. Hoe moeilijk het ook was, het was beter voor haar.
Maggie rust nu op de heldere ster die we vanuit onze tuin in Zeeland zo goed kunnen zien. We hebben in de tuin, op haar favoriete plekje, een mooie gedenkplaats voor haar gemaakt zodat ze bij ons is.
Geen wereld zonder haar
Als gezin was het een moeilijke stap en we liepen dagenlang met onze ziel onder de arm. Ze was zo verweven geraakt met ons leven dat de leegte verstikkend was. De kinderen kenden geen wereld zonder haar.
We voelden ons alleen…
Met een lach en een traan
Deze week werden de boeken vanuit de drukker bezorgd en pakten we als gezin de eerste boeken uit de doos. Ik hield ‘Lunaris’ in mijn handen en voelde het gewicht. Zowel van het boek (want het is een dikke pil), maar ook van de lading van het verhaal en van de dualiteiten die ermee gepaard gaan.
‘Mam, kijk!’ riep Lucas. Hij had de eerste pagina’s omgeslagen en las hardop voor:
‘Wat mooi, mam.’
Het drong ineens tot me door dat ik het diep van binnen al had geweten. Iets in mij had de eindigheid van de draad al opgemerkt.
We keken met z’n allen naar haar plekje in de tuin, daar waar het lichtje brandt. Ik had haar er zo graag nog bij gehad, maar het mocht niet zo zijn. Hoe dan ook kijkt ze met haar heldergroene blik mee vanaf haar prachtige ster.
Lunaris
Maggie en ik brachten dus vele uurtjes door in het schijnsel van zowel de zon als de maan. Het zijn vooral de nachtelijke momenten van de laatste twee jaar waar ik met veel liefde en genegenheid aan terugdenk: zij en ik samen met het verhaal. Dat verhaal mag nu de wereld in en is tastbaar in de vorm van een prachtig boek. Het verhaal draagt een stukje van haar, ze heeft er letterlijk en figuurlijk haar stempel op gezet.
Ik wens jullie veel leesplezier toe. Geniet van het verhaal, laat het je meenemen, plezieren en raken. Je zult zien dat alle emoties aan bod komen en dat de dualiteiten door het verhaal heen dansen. Leven en dood, licht en duisternis, geven en aannemen.
Enjoy… En als je huisdier bij je kruipt als je aan het lezen bent, geef hem of haar dan een extra aai van ons.
Bijna verkrijgbaar
In de dagen rondom de publicatie van deze blog, gaat ‘Lunaris’ officieel in de verkoop. Je kunt jouw boek bestellen via mijn boekwinkel.