Als je de horizon benadert vanuit de diepte
We hebben inmiddels al heel wat prachtige zonsondergangen mogen aanschouwen, hier aan de Zeeuwse kust. Maar vanavond is het wel heel bijzonder. Er is geen wolkje aan de lucht, zelfs niet de sluierbewolking die vaak als podium dient voor het afscheid van de zon. Die lichte, wijdverspreide vegen bewolking die de zon lijken te dragen als een kussen, om het gestage dalen te begeleiden en te verzachten. De sluierbewolking die oogt als begeleider van hier naar daar. Van boven de horizon tot eronder. Van in-zicht tot uit-zicht.
Speelveld van kleur en licht
Als gezin gaan we graag in de avond naar het strand. Overdag is het nu te warm en verblijven we in de tuin en bij het zwembad. Maar in de namiddag pakken we onze spullen bij elkaar, bereidt mijn man een makkelijke avondmaaltijd en fietsen we naar het strand.
Ongemerkt zoeken we steeds meer de magie op van de naderende zonsondergang en met name het daaraan voorafgaande gouden uur. Dat uur is mijn favoriete moment van de dag en vooral om een duik in zee te nemen. De meeste strandbezoekers zijn tegen die tijd vertrokken en op de plek waar ons strandhuisje staat, is het zo goed als verlaten. We hebben uitzicht op het avondritueel van de zon en het bijbehorende speelveld van kleur en licht. De horizon toont zich in zijn ware breedte en naarmate de zon verder zakt worden de lijnen zachter, milder en langgerekter. Vaak gaat de wind liggen en wordt de zon omarmd door lichte sluierbewolking die het hele proces als pluizig dons begeleidt.
Voorbij de horizon
Als je op Google de betekenis van horizon opzoekt, krijg je er twee te zien:
1. Allereerst de zichtbare lijn waar het aardoppervlak de lucht ontmoet.
2. En dan is er de vertaling die de limiet duidt van iemands capaciteiten, kennis of interesses.
Hoewel mijn tenen krommen van dat laatste (ik heb iets met het woord limiet…), ken ik uiteraard de uitdrukking dat iemand zijn of haar horizon wenst te verbreden. Als je het mij vraagt, gaat het niet zozeer om verbreden, maar juist om verdiepen. Het is de vraag wat zich bevindt op de plek die we ogenschijnlijk niet kunnen zien, voorbij de horizon, in de diepte waar de zon zich laat zakken. De horizon bekijkend vanuit diens breedte, blijf je bij verstandelijk weten en zien met de ogen. Als je de horizon benadert vanuit de diepte, vraagt dat om een andere vorm van zintuiglijk waarnemen die het verstand voorbijgaat. Daar ligt wat mij betreft een grote bron van magie die je uitnodigt je ervoor te openen.
‘Ik zwem naar de zon!’
Mijn mijmering wordt onderbroken door luidkeels gejoel van onze dochter. Ze rent de zee in verdwijnt met een flinke duik onder water om proestend en grijnzend boven te komen. Ze lijkt net een zeehondje, volledig ingeburgerd hier in het Zeeuwse. De zon is bijna onder en lijkt een laatste knipoog te geven van de ene ingewijde tot de andere. Hij weet dat er meer is dan de breedte van de horizon en dat juist de diepte ervan nieuwsgierigheid verdient. Ik loop achter Maud aan het water in en duik ook onder. Eenmaal boven water, zie ik haar met krachtige slagen wegzwemmen. ‘Doei mam, ik zwem naar de zon!’ roept ze over haar schouder en met een grote glimlach op mijn gezicht ga ik haar achterna. Tot aan de horizon en zeker daar voorbij.
Voorbij de horizon
Ben je benieuwd op welke wijze ik de magie in het alledaagse ervaar? En hoe ik deze integreer in mijn coaching? Bezoek mijn website voor meer schrijfsels en informatie.
NB: dit blog is tevens gepubliceerd op Blogzinnig.nl