Posted by on 19 november 2018

Hier aan zee.

Languit in het zand richt mijn hele wezen zich op naar de zon, de wind, de zee, de natuur. De warmte komt tot mij en bij iedere adem ontspan ik meer en meer, alsmaar meer. Het ruizen en donderen van de zee treedt ongenadig op de voorgrond en houdt mij hier. Ik zie mijzelf al met mijn voeten in de branding staan, peinzend of ik mijn broekspijpen droog wil houden of de zee nog even bij mij wil dragen. Het antwoord weet ik al. Ik hoor wéér de zee, alom aanwezig, donderend en brullend maar wel begrensd. Ik voel mij vrouw, zo in de warmte met mijn wapperende haar. Languit de ruimte nemend als een griekse godin, alleen ben ík degene die aanbidt.

Hier aan zee.

Ik stap in de branding en voel mij zakken: in het zand onder mijn voeten, in mijn lichaam en in het vleugje onrust dat ik bij mij draag. Ik geef het mee aan de golven die mijn voeten kussen en adem het uit in de wind die het meedragen zal naar andere plekken. In de branding, iets dieper nu, voel ik duwen en trekken. Vast zand dat wegglipt in de aantrekkingskracht van het magnetische water. Ik kan te midden van deze beweging mijn plek innemen, mijn bedding vinden. Komen en gaan.

Hier aan zee.

Lieve groeten, Maaike

Posted in: Blog