Een herinnering…
Terwijl ik stilletjes op het trapje bij de veranda neerstrijk, is het om mij heen nog stil. Te stil eigenlijk, maar ik geniet ervan omdat deze ogenschijnlijke rust ieder moment kan omslaan. De natuur is aan het woord hier in de Ardèche en het maakt mij nederig. Ik neem een slokje water en kijk mijmerend om mij heen.
Domaine
Ons chalet staat op het land van een voormalige wijngaard en ik probeer een voorstelling te maken van hoe het er hier ooit heeft uitgezien. Lange rijen keurig onderhouden wijnranken, in symmetrie geplant, met de langzaam rijpende druiven die genieten van de zon. Het enige dat nu nog doet denken aan de wijngaard, de domaine, is het statige landhuis bovenop de heuvel dat een indrukwekkend uitzicht biedt over de vallei bij Lagorce.
Mysterie
Het landschap is hier zo verwelkomend met haar glooiende heuvels en blauwgroene rivieren. Met de talloze verborgen strandjes waar je te midden van diepe kloven (gorges) heerlijk kunt drijven om in het koele water optimaal te genieten van het imposante gesteente dat tot tientallen meters hoog reikt. En dan het mysterie van de enorme grottenstelsels die zich ver onder mijn voeten uitstrekken en zowel historie als geheimen herbergen.
Verborgen leven
Met een zucht vraag ik mij af hoe ik alle schrijfinspiratie die ik hier door mijn aderen voel stromen de ruimte kan geven. Er is hier zoveel leven, zoveel natuur. En het is precies dat leven waar ik op wacht. Want als iets voor mij symbool staat voor een vakantie in het prachtige Frankrijk, dan is het wel het gezang dat ieder moment kan losbarsten.
Ongetwijfeld bieden andere landen ditzelfde concert, toch associeer ik het sinds mijn vroege jeugd al met vakanties in Frankrijk. Ik fantaseer dat ze zich allang om mij heen hebben verzameld en misschien wel wachten tot ik een eerste voorzet doe. Tot ik mijn stembanden opwarm en de historie, die hier tot diep in de grond reikt, zal vereren met een warm timbre of met de sopraan die misschien dan toch aan mij is doorgegeven door mijn grootmoeder en spontaan toon geeft aan een gepassioneerde chanson. Een moment overweeg ik uit volle borst de serenade alvast te openen, maar dan zie ik dat de mensen in het chalet naast dat van ons buiten gaan zitten. Hmmmm, toch maar niet.
Waar zouden ze zitten? In het gras aan mijn voeten of in de takken van de boom naast ons vakantiehuis? In de struiken aan de overkant van het kiezelpad of nog verder in het hoge dorre gras? Misschien zijn ze met elkaar aan het overleggen welk mannetje mag beginnen, wie de eer heeft het matinee te openen. Poetsen ze allemaal hun strijkstokken op in de hoop uitgekozen te worden om als solist het concerto in te luiden. Met als ultiem doel de vrouwenharten te doen smelten.
Vanuit de stilte
Het blijft stil… Alleen de wind doet het hoge gras en de blaadjes aan de bomen ruisen. Die rust en stilte zijn mij zo dierbaar. Ik neem het helemaal in mij op en vorm een herinnering die ik mee kan nemen naar Nederland. Net op het moment dat ik naar binnen wil lopen om nog wat water te pakken, verstar ik in de deuropening als uit de stilte een eerste vertwijfelde noot opklinkt. Scherp, fel, op een krakerige manier loepzuiver en duidelijk een verzoek om ervoor te gaan zitten. Dus dat doe ik, op de krakende trap van de veranda.
Ik haal diep adem en het gezang barst los! Tientallen klanken door en met elkaar kondigen de middag aan. Brengen een ode aan deze oude natuur en de historie die er onlosmakelijk mee verbonden is. Hoe prachtig, hoe de natuur zichzelf eert. Ik mag er getuige van zijn en ben zeer gecharmeerd.
Deze herinnering aan de Ardèche…
Deze mijmering is tevens geplaatst op het blogplatform Blogzinnig.