Dank je wel, Rotterdam, de zee lonkt
Het sluimert in mij, de roep van de voortdurende trek van het water. Het komen en gaan is uitnodigend en verwelkomend. De schittering van het licht op het golvende gezicht van al dat zilte water is net zo vertrouwd als mijn eigen spiegelbeeld. Verleidelijk ook, want ik kan niet anders dan met blote voeten door de branding waden en mijmeren over het mysterie van de diepte van de zee. Boodschappen schrijven in het natte en zware zand, zodat de woorden door het water kunnen worden meegenomen. De in zand geschreven berichten gaan over wensen en verlangens, over gemis, over liefde en rouw. Over wat ik wil meedragen of wil loslaten. Deze zomer schreef ik een enkel woord met onbeschrijflijk veel betekenis. Het woord dat de uiting was van een diepgelegen verlangen en dat een grote beweging in gang zette voor ons hele gezin.
Luister maar mee… Peder B. Helland – The Sea
Verlangen
Tijdens onze zomervakantie van vorig jaar liepen we met het hele gezin op het strand en fantaseerden we over hoe het zou zijn om hier te wonen. We waren al een paar maanden op zoek naar een huis aan de Zeeuwse kust en waren nieuwsgierig wanneer alles op zijn plaats zou vallen.
Het was wat later op de avond en de zon begon te zakken in de zee. We waren niet de enige strandbezoekers die bewonderend naar de horizon keken en besloten wat verder door te lopen om de rust op te zoeken. Op blote voeten renden, struinden en dansten we over het strand, de zonsondergang tegemoet. Ik merkte een golvende beweging in mijn hartstreek en liet de anderen voor me uit lopen. Bewust bleef ik achter en met mijn slippers nonchalant bungelend aan mijn vingers liep ik naar de branding.
In de branding
De zee was rustig, zachtaardige golven bereikten de kust en trokken lijnen door het zand. Respectvol rolden ze op milde wijze over het strand, waardoor de schelpen langs elkaar schuurden en een ruisende melodie voortbrachten. Ik bukte en bewoog met mijn vingers door het ondiepe water. Mijn voetzolen zonken met iedere golf dieper weg in het natte zand en ik voelde me verbonden. Dit was een bekend gevoel, de zee was altijd al een thuis voor me. Ik sloot mijn ogen en probeerde woorden te geven aan de trilling in mijn lichaam. Ik kan dit gevoel het beste omschrijven als een lonkende, kronkelende beweging in mijn borststreek die een verandering aankondigde. Met iedere ademhaling kwam een stukje van de boodschap vrij. In de ruimte tussen twee kalme golven vond mijn wijsvinger een weg door het dikke, natte zand. De korrels schuurden tegen mijn vinger, de kou van het water was zowel verfrissend als verscherpend. Het woord kreeg vorm en raakte de strekking van het verlangen dat ik voelde. Plek.
Ik gaf het mee aan het water
In sierlijke schrijfletters gaf ik het gezins-verlangen naar een plek bij de zee mee aan het water. Ik was net op tijd, want de volgende golf omhelsde het geschrevene en trok het mee terug naar de zee. Een snelle blik naar rechts vertelde dat de rest van het gezin een eind verderop met de voeten in het water stond. Net als ik. In de innerlijke stilte van het moment fluisterde ik:
‘Ik geef het mee aan het water, naar de diepte waar wensen worden vervuld.
Waar de magie mag stromen en ruimte geeft aan ons verlangen.’
Golf na golf spoelde over de geschreven letters heen en langzaam vervaagden ze tot slechts het natte zand achterbleef. De zee nam beetje bij beetje wat ik te geven had.
Van plek naar plek
Ik schrijf dit blog tussen de verhuisdozen. Vijf jaar woonplezier in ons huis in Rotterdam is ingepakt in een grote hoeveelheid dozen. Deze laatste schoolweek voor de voorjaarsvakantie symboliseert het afscheid. We verlaten de ene plek om naar de andere te gaan. Het realiseren van ons verlangen om aan het strand te wonen gaat gepaard met het aannemen van gemis: vriendjes, vriendinnetjes, school, de bekendheid van de wijk en de herinneringen die ermee gepaard gaan. Ze zijn ons allemaal dierbaar en het is best even slikken. Raymond en ik zijn dankbaar voor de liefdevolle aandacht voor ons vertrek en wat dat zegt over de vriendschappen die we hier hebben gesloten.
‘Parting is such sweet sorrow’
Laat het gerust aan Shakespeare over om de juiste woorden te vinden voor een situatie met twee gezichten. Juliet zegt vaarwel tegen haar Romeo en wil tegelijkertijd duiden dat ze uitkijkt naar het weerzien. Ze wil hem meegeven dat hun afscheid niet definitief hoeft te zijn en dat het mooi is om uit te kijken naar het moment waarop ze elkaar weer zullen ontmoeten. Op een andere plek, in een andere tijd met genoeg verhalen om met elkaar te delen.
We ontmoeten elkaar aan zee
Ik sta op het schoolplein en zwaai de kinderen uit voor hun laatste schooldag in Rotterdam. Met hun traktatie lopen ze vrolijk de school in. Ik weet dat ze vandaag in het zonnetje zullen worden gezet en dat het goed is om nu af te ronden. We zijn er klaar voor om te gaan. Met een lach en een toepasselijke zilte traan.
Een elfje fladdert naar me toe:
Plek
Warm thuis
Bij de zee
Tijd om te gaan
Samen
De zee lonkt en roept. Ze is uitnodigend, verwelkomend en verbindend. Ze heeft ruimte voor ons allemaal. Ik zeg dan ook geen vaarwel, maar tot ziens. Dank je wel, Rotterdam en alle lieve mensen die we daar hebben mogen leren kennen. We ontmoeten elkaar weer, aan zee.
Schrijven en coachen aan zee
Mijn verbinding met de zee leverde afgelopen zomer vele hoofdstukken op voor mijn tweede boek. Ik kijk ernaar uit om de schrijfflow de ruimte te geven en te zien wat er ontstaat. Mijn coachpraktijk in Rotterdam zet ik voort, daarnaast open ik ook in Zeeland. Ben je benieuwd naar alle ontwikkelingen en avonturen? Volg me dan op deze website.
NB: dit blog is tevens geplaatst op Blogzinnig.nl