Posted by on 8 september 2024

De melodie van het schrijven

Het is vrij stil op straat, hoewel overal om me heen op de achtergrond het stadsgeruis duidelijk hoorbaar is. Getoeter, de wind tussen de hoge gebouwen, scooters, het gerinkel van een tram en de ruis van verkeer. Zo anders dan wat ik nu ken, wonend in het groen en op loopafstand van zee. Ik sla de hoek om en loop richting mijn werkplek van vandaag, lichtelijk in gedachten verzonken en rondkijkend. Tot een hoge trilling mijn oren bereikt en ik ineens vol aandacht ben. Het geluid is aanzwellend, van teer naar vol, van laag naar hoog. Ik kom pardoes tot stilstand en kijk rond, proberend de bron te herleiden. Een stilte volgt, totdat ik hetzelfde langgerekte geluid hoor. Dit keer gaat de melodie door en word ik getrakteerd op een prachtig cadeau. Een muziekstuk op viool, hier op straat in de binnenstad van Rotterdam.

Cadeau nummer twee

Het geluid lijkt uit een van de appartementen boven mij te komen, aan de overkant van de straat. Voor ik besef wat ik doe, bewegen mijn benen zich richting de melodie en leun ik tegen het gebouw aan. Ik zie een andere voetganger nieuwsgierig kijken en ik gebaar naar mijn oor, hem uitnodigend een moment te luisteren. Hij blijft stilstaan en spitst zijn oren, de muziek onmiddellijk oppikkend. Ik krijg een brede grijns cadeau. Hé, cadeau nummer twee van vandaag!

Muziek als rode draad

Ik kan niet anders dan terugdenken aan mijn eigen muzikale pogingen als jong meisje. Ik wilde dolgraag piano of gitaar leren spelen, maar de muziekdocent wilde dat iedereen begon op de blokfluit. Laat het duidelijk zijn dat ik dat níet als een cadeautje ontving, en mijn ouders, broer en buren ook niet. Een zuivere noot halen was een grote uitdaging. Het was rampzalig… De blokfluit verdween al snel in een la en helaas ben ik niet meer gekomen tot het leren bespelen van een instrument.  

Zeker deed ik pogingen: ik mocht een keyboard lenen van een vriendin en oefende en oefende. Ik merkte dat ik niet goed overweg kon met het leren lezen van noten en liever trial-and-error speelde op basis van gehoor. Je kunt ook zeggen dat ik niet het doorzettingsvermogen had om het volgens het boekje te leren en dan zou je gelijk hebben. Sindsdien heb ik mezelf aangeleerd bepaalde stukken te spelen, op mijn eigen manier en vooral voor de beleving. Om erin weg te zakken en er inspiratie uit te halen. Want zo heb ik de rijkdom aan melodieën wél tot mij genomen.

Songs op repeat

Bij ons thuis staat altijd muziek aan, vooral tijdens het schrijven. Soms een bepaalde song op repeat, net zolang totdat ik de draden van inspiratie eruit heb gehaald en ze heb toevertrouwd aan papier. Bij het schrijven van mijn eerste boek ‘Insula’, was het telkens hetzelfde liedje dat de inspiratie liet stromen. Ik leerde hoe ik dat kon sturen, getimed richting schrijftijd, om zo alvast in de juiste sferen te komen. De Deense singer-songwriter Agnes Obel ontsloot voor mij het verhaal over Efra Kalan en nog altijd helpt haar song Familiar om in verbinding te komen met het verhaal. Zo ook Woven Song van Olafur Arnalds, een IJslandse componist die zo mooi kan weven.

Het begon weer te stromen

Toen de schrijver en vertelster in mij zoek waren, merkte ik na verloop van tijd dat ik ook de verbinding met de muziek wat kwijt was. Dus besloot ik daarmee te beginnen en de toegang tot het verhaal op te zoeken. Toonladder na toonladder, draad na draad, net zolang totdat de weefster in staat was de eindjes weer aan elkaar te knopen. De schrijver en vertelster waren ingedut bij het haardvuur, op zich een welverdiende pauze, en sprongen op om aan de slag te gaan. Een gesprek met schrijfcoach Marije van den Bovenkamp hielp om plek, tijd en ruimte af te bakenen en zo begon het rustig weer te stromen.

Als een bevroren rivier

Als een bevroren rivier kwam de inspiratie terug; noot voor noot, letter voor letter, verhaallijn voor verhaallijn. De neerwaartse spiraal kwam tot stilstand en nam een wending naar boven. Naar de oppervlakte waar ik de diepte weer vond en me verbond met de magie van het verhaal.

De violist is nog altijd volop aan het oefenen. Het is een prachtig muziekstuk en ik merk dat de inspiratie in mij begint te wervelen en stromen. Eerst zachtjes en dan steeds harder. Net als een bevroren rivier, waar het stromen eerst buiten het zicht plaatsvindt, om rustig in eigen tempo naar de oppervlakte te komen. Ik kan het weer voelen en ben dankbaar. Zowel voor de betekenisvolle pauze als voor het opnieuw verbinden. Het begint spontaan lichtjes te regenen, stromend van boven naar beneden. Ik besluit verder te lopen. Mijn eerste cliënt staat zo voor de deur en ik wil van tevoren (met de juiste muziek) nog afstemmen op de dag. De prachtige tonen van de viool laat ik achter, maar neem ik zeker mee.

De melodie in jou

Wil je onderzoeken hoe je de melodie in jezelf kunt vinden en je ermee verbinden? Bezoek mijn website en voel je welkom.

Liever luisteren?

Dat kan hier…

Posted in: Blog