De Perseïden en het Noorderlicht
Vijf minuten voordat de wekker gaat, word ik wakker. Het schijnsel van de zoutsteenlamp in de gang geeft een zacht licht dat tot in onze slaapkamer reikt, waardoor ik worstel om het tijdstip in te schatten en wat gedesoriënteerd op de klok kijk. Iets voor 4u in de nacht… Ik glijd uit bed en trek snel iets aan. Het is tijd!
Pootje over richting de tuin
Op m’n tenen loop ik de slaapkamer uit, half pootje over van de slaap. Toch is er iets waardoor ik voorwaarts ga en er niet voor kies weer in bed te kruipen. Zo stil als ik kan, draai ik de achterdeur van het slot en schuif ik m’n slippers aan m’n voeten. Ik stap naar buiten en voel de koelte van de nacht langs mijn huid strelen, zo fijn na de drukkende zomerwarmte van binnenshuis.
Turen in het donker
De tuin is aardedonker, perfect! Ik geef m’n ogen een moment om te wennen en ga dan dieper de tuin in. Ik ga op de tuinbank zitten, sla mijn armen om m’n bovenlichaam en tuur naar de nachthemel. Zoveel sterren en kraakhelder. Het is adembenemend. Ik ben hier met een doel en ik concentreer me op de reikwijdte van de lucht boven mij. Ver daarboven beweegt een satelliet, vrij rap en helder verlicht. Ik zie de kleine beer, die me tegemoet schittert. Zo tuur ik nog een poosje, tot duidelijk is dat waar ik voor uit bed ben gekomen nu niet te zien is. Dus glijd ik van de tafel en ga ik naar binnen met de gedachte dat ik het morgen weer probeer. Zodra m’n hoofd het kussen raakt, ben ik alweer vertrokken.
De tweede nacht is het raak!
De volgende nacht staat wederom mijn wekker rond 04:00u, totdat ik tot mijn verrassing eerder word wakker gemaakt door manlief. ‘Kom kijken,’ fluistert hij. Het is 2:30u. We maken de kinderen wakker en met z’n viertjes gaan we liggen op de picknicktafel. Turend, bewonderend en vooral wachtend. Tot de eerste langs de nachthemel scheert en we onze adem inhouden. Een brede grijns breekt door op mijn gezicht en ik kijk opzij om de reacties van de anderen te zien. De kinderen wijzen en roepen, want inderdaad: de ene vallende ster na de andere is te zien. Hoe magisch en zo vanuit onze achtertuin.
Onbegrensde ruimte
Als ik mijn aandacht zo aandachtig richt op de nachthemel, word ik me ook bewust van oneindige ruimte erachter. Dat waar ik naar denk te kijken is zo ver, dat het amper te bevatten is. Er is zoveel ruimte in het heelal dat het onbegrensd lijkt te zijn. Bijzonder: wat door de mens is gelabeld als ‘the final frontier’ kent dus helemaal geen ‘frontier’ (grens) en mag daar symbool voor staan. Daardoor ontstaan er in mijn fantasie zoveel mogelijkheden, zoals over vormen van buitenaards leven of bewoonbare planeten, andere dimensies, zwarte gaten en wormgaten met nader te bepalen bestemmingen. Want zoals prachtig wordt uitgedrukt in de film ‘Contact’ met Jodie Foster: het heelal kan bijna niet leeg en onbezield zijn, want dat zou zonde zijn van al die ruimte.
De ruimte nemen
Met een lieve vriendin heb ik een goed gesprek gehad over ruimte. Over het nodig hebben, het nemen en vooral hoe er betekenis en invulling aan te geven. Ruimte innemen mag ook in mijn coachpraktijk gaan over het benutten van ruimte, maar ook ruimte zien daar waar het is, want er is zoveel meer dan we met onze geest kunnen bevatten. Fysieke, emotionele en energetische ruimte. Het bewonderen van de sterrenhemel, als weerspiegeling van alle ruimte erachter, kan en mag ons bewust maken van de onbeperkte mogelijkheden en overvloed die binnen handbereik liggen.
De Perseïden en het noorderlicht
Het fenomeen van vannacht is de Perseïden meteorenzwerm, een jaarlijks terugkerend fenomeen waarbij op het toppunt wel 50 vallende sterren per uur te zien zijn. Het is een wolk stofdeeltjes die is achtergebleven van de komeet Swift-Tuttle. Deze deeltjes verbranden als ze in onze atmosfeer komen et voilá, vallende sterren! Het moge duidelijk zijn dat dit voor ons gezin inmiddels een jaarlijkse happening is. Nu zien we zelfs een zweem van het noorderlicht, wat de beleving extra versterkt.
Zwierend, vallend en scherend
De kleine beer en de grote beer omarmen het toneel voor het ene vliegende lichtje na het andere. Om de paar minuten schittert een vonkje langs de nachthemel. Sommigen hebben een staart van kleinere deeltjes, anderen vallen simpelweg zonder bewijs achter te laten. Hoe de geest ook kan begrijpen dat het puin is van een komeet, het zicht biedt een magisch plaatje dat het hart roert en de ziel kan doen zingen. Als we een tijdje later proberen weer te gaan slapen, voel ik de inspiratie door m’n aderen zwieren, vallen en scheren, als een vallende ster. Ik weet dat er niet veel van slapen zal komen, dus ik kruip onder een dekentje op de bank en klap mijn laptop open. Deze woorden schrijvend, om de ervaring te kunnen koesteren en doorgeven. Mijmerend over alle ruimte die ik heb gevoeld en wil gaan verkennen. Het zou immers zonde zijn om dat niet te doen…
Verlang jij ook naar ruimte?
Heeft deze mijmering iets in jou aangeroepen en merk je een verlangen op naar ruimte? Neem gerust contact met me op om samen te verkennen.
Foto: manlief Raymond Kok, zie je de Grote Beer én het Noorderlicht?
Mijmering beluisteren?
Liever luisteren? Dat kan hier…