Posted by on 21 juli 2022

De verbindende magie van zon en zee

Lichtelijk buiten adem komen we bovenaan de trap tot stilstand. Haar tengere hand rust in de mijne en we kijken elkaar grijnzend aan. Die trap is elke keer een uitdaging, ongeacht hoe vaak we hem beklimmen. Het uitzicht is echter een gepaste beloning en zeker vanavond. Alsof we het van tevoren hebben afgesproken, zuchten Maud en ik allebei: ‘Wauw…’ We hebben al vaak het schouwspel van de zee gezien, maar vanavond is het prachtig. Wonderbaarlijk! Nee, het is magnifiek!

Chad Lawson – Of Twilight Skies

Collectief fotomoment

De zonsondergang is ingezet en daarmee is het gouden uur in volle gang. Er staan allemaal mensen die vol verwondering het spektakel aanschouwen. Er worden volop foto’s gemaakt, want dit is een moment om vast te leggen en met anderen te delen.

De tuurbankjes voorbij

We passeren de tuurbankjes en dalen aan de andere kant van het duin de houten trap af. In volle sprint rennen we half struikelend over het strand naar de vloedlijn. De ergste warmte is weggetrokken, maar persoonlijk ben ik oververhit en kan ik niet wachten tot ik in het water lig. Zeewater was altijd al helend, maar de aantrekkingskracht van het water is nog nooit zo groot geweest. Vanavond hebben we ondanks de tropische temperaturen naar de musical van onze zoon gekeken en we hebben deze verkoeling verdiend.

Rondvliegende slippers

Mijn jurk schiet over mijn hoofd, mijn slippers vliegen door de lucht en dan ren ik zo charmant als ik kan het water in om met een luide plons onder water te verdwijnen. Het is vloed en het water is kouder dan ik had gedacht. Het zout prikt in mijn huid en de koelte dringt door tot in iedere cel. Onder water slaak ik een diepe zucht, hier had ik zo naar verlangd. Ik kom boven water en hoor het enthousiaste gejoel van Maud (8). Ze rent door het water naar me toe en vliegt met een luidkeels ‘MAMA!!’ in mijn armen. Samen draaien we rond en verdwijnen we een moment onder water. Dan volgen Lucas (10) en Raymond en wenden we ons naar de ondergaande zon.

Patent op pastel

De zee is vanavond rustig, de golfslag houdt zich koest om de aandacht niet te veel af te leiden. Het gouden uur legt liefdevol een warme gloed over de wereld en we wentelen ons er maar wat graag in. De jongens gaan het water uit, zij waren iets eerder op het strand dan Maud en ik en waren al afgekoeld. Maud en ik dobberen in het water en zien hoe de zon stukje bij beetje zakt. Pasteltinten schieten over het water en ‘oehs’ en ‘aahs’ weerklinken onder de strandbezoekers. De zon viert een feestje met pastel en wij mogen er getuige van zijn. Roze, oranje, violet en een gouden kleur luiden de zonsondergang in. De zon gloeit en bloeit en heeft overduidelijk een patent op pastel.

‘Dat doet hij anders nooit!’

Plotseling valt er een tennisbal vlak voor ons, gevolgd door een grijpgrage hond. Zijn baasje staat vanaf het strand toe te kijken. ‘Hij durft het normaal gesproken niet!’ roept hij naar ons. Ik lach terug en wijs naar de zon. ‘Als dit niet de avond is, dan weet ik het ook niet meer!’ Hij glimlacht instemmend en gooit de bal nog een paar keer. Maud is inmiddels het water uit en met haar broer en vader richting huis vertrokken. Ik kan het schouwspel nog niet loslaten en loop het water uit om mijn telefoon te pakken. Met toestel en al waad ik door het water, totdat ik tot vrij zicht heb op de zonsondergang.

Speciaal voor haar

Eén van mijn dierbare vriendinnen heeft recent slecht nieuws te verwerken gekregen. Toen ik haar vroeg hoe ik haar kon ondersteunen, vroeg ze me af en toe een filmpje van de zee te maken. Telkens als ik nu met mijn voeten in zee sta of een duik neem, neem ik haar in mijn hart mee. Ook nu is ze in mijn aandacht en ik maak een paar filmpjes en foto’s voor haar. Ze kan wel wat extra licht, warmte en liefdevol pastel gebruiken. Ter plekke stuur ik haar de beelden door.

Hallo, Baern…

Genietend van de verkoeling, de gemoedelijkheid en vreugde van alle mensen op het strand en de nog altijd voortdurende zonsondergang zwem ik op mijn gemak rond. Dan voel ik de licht trekkende stroming van de zee. ‘Hallo, Baern…,’ zeg ik en mijn hand gaat strelend door het water. Zo spelen we een tijdje samen, de oneindig grote zee en ik.

Avond vol magie

De man met de hond heeft zijn spullen verzameld en zwaait. ‘Zo te zien woon je hier? Je bent als een vis in het water.’ Ik grijns en wijs naar de zee: ‘Jep!’ Hij zwaait nog een keer en vertrekt. Het strand wordt steeds leger en ik ga met een handdoek om me heen in het zand zitten. Mijn lichaam tintelt en ik voel me helemaal opgeladen. De zon is bijna onder, maar zijn kracht is nog altijd voelbaar. Het was een magische avond, zo eentje waarvan je blij bent dat je er getuige van mocht zijn. Deze zonsondergang had een extra dimensie, misschien omdat de zon vandaag zo intens aanwezig was. Nu de zon bijna onder is en er ruimte komt voor de verkoelende werking van de maan, wordt voelbaar hoe verbindend het licht is.

De zee brengt je terug naar jezelf

Mijn telefoon trilt en ik zie dat mijn vriendin heeft gereageerd: ‘De zee brengt je weer terug bij jezelf. Dank je wel dat ik het ook even mocht zien.’ Ik glimlach en kijk rond. Zon en zee hebben me inderdaad teruggebracht bij mezelf, net zoals dat voor haar helend werkt. Zo te zien geldt dat voor velen hier. Zon en zee werken verbindend, realiseer ik me. Dat is iets om dankbaar voor te zijn en ik maak een diepe buiging voordat ik huiswaarts ga.

Posted in: Blog