Vandaag laat de zon zich amper zien. De dag begon grauw en vochtig. De lucht is geladen met minuscule waterdeeltjes die het zicht belemmeren. De wereld is intens klein en wordt op natuurlijke wijze begrensd door de elementen. De mist gaat gepaard met een intense stilte, die net als sneeuwvlokken een deken over de natuur legt. Al het geluid wordt gedempt, alle beweging ingeperkt. Het is niet hier, het is niet daar. We bevinden ons in een tussenwereld. De wereld van spiegelingen, reflectie en verstilling.
‘Yes, een dagje in de wolken!’ roept onze dochter jubelend. Typisch Maud, ze ziet zelfs in de meest troosteloze dagen kleur en glitters.
Ludovico
Ludovico Einaudi vond ook inspiratie in de leemte van de mist. Hij maakte dagelijks wandelingen door de Zwitserse bergen rond zijn huis en liet de melodie van zijn ervaringen weerklinken. Zijn ‘Low Mist’ vertolkt de lading en magie van een wandeling in de mist. Luister je mee?
Alleen op de wereld
Maud en ik besluiten een eindje te gaan lopen en beklimmen het steile pad naar de duinen. We kunnen maar enkele tientallen meters voor ons zien, waardoor het net lijkt alsof we alleen op de wereld zijn. Het vroege tijdstip draagt daar ook aan bij, dagjesmensen zijn er nog niet. We zijn alleen en verzinken met iedere stap dieper in de mysterieuze wereld van de mist.
Geladen stilte
Eenmaal op het strand is ons zicht nog steeds beperkt. Zelfs de zee is zorgzaam toegedekt, het water rustig en laag. De golven die het zand op rollen, doen dat op hun gemak en uiterst respectvol. Het zilte water kabbelt gemoedelijk en neemt de rust van de nevel over. Waar de zee de dag ervoor nog had gebulderd en we hadden gespeeld met de intensiteit van de branding, is het nu stil. De fluistering van de mist dringt door tot op het strand. Ook hier is niemand te bekennen en de geladen stilte wordt slechts doorbroken door een enkele meeuw die zijn maatjes zoekt.
Terwijl Maud schelpen zoekt in de zachte branding steek ik mijn handen diep in mijn jaszakken en duik ik nog een stukje verder weg in de warmte van mijn jas. Mijn haren beginnen in natte slierten te veranderen, zo vochtig is het. De mist is geladen, zelfs hier op het weidse strand. Ik kijk toe hoe Maud ronddartelt en mijmer over de hoofdrol die de mist speelt in mijn tweede boek ‘Lunaris’.
Mistig in mijn hoofd
Het was al een tijdje mistig in mijn hoofd, als een knot wol waar je het begin niet van kunt vinden. Het verhaal was er en tegelijkertijd kon ik er niet bij. Ik zag het, maar niet scherp. Ik voelde het, maar kon het niet aanraken. Alsof er een wolkendek tussen mij en de woorden in was komen te staan en ik respectvol moest afwachten wanneer het begin uit de nevel naar voren zou treden. Juist de dichtheid van die mist maakte dat ik naar binnen keerde en een rustpunt vond.
Waar ‘Insula’ met een flinke cliffhanger was geëindigd, wist ik dat het begin van ‘Lunaris’ zich vanzelf zou aandienen. Zo was het immers continu gegaan. Het was uiteindelijk een vergelijkbare ochtend waarop het begin van het tweede boek zich toonde, en wel in de vorm van mist.
Iemandsland
Mist wordt weleens gezien als een niemandsland, als iets wat je wilt vermijden als je je op onbekend terrein begeeft. Wandelaars lopen ongemerkt rondjes en klimmers raken het besef van plek kwijt. Het is een natuurfenomeen om respect voor te hebben. Waar je het als iets bedreigends kunt zien, is het tevens een uitnodiging om te reflecteren. Als je het mij vraagt is het juist een iemandsland, omdat je de gelegenheid en ruimte krijgt zelf vorm te geven aan de wereld om je heen. Het wit is een blanco canvas en jij bent de Bob Ross die er een eigen blikveld in mag scheppen.
Mindful in de mist
Je mag rust nemen en naar binnen keren. Het is een uitnodiging om jouw innerlijke dialoog te verstillen en een zielsbeweging te maken. Om de ogen te sluiten en te leunen op wat je diep van binnen weet. Denken hoeft hier niet, want er is immers niets. Er is slechts wat er tussen het niets is. Te midden van al dat niets vind je het kompas in je hart. Van daaruit kies je richting.
Het Schimmenrijk
In Het Boek van Efra is het Schimmenrijk de wereld van mist en nevel. Het is een tussenwereld waar de ziel ruimte krijgt om diens leven te beschouwen en bewuste keuzes te maken. Het is de wereld tussen ergens en nergens, de plek waar richting kan worden bepaald. Het is de leemte tussen iets en niets. En dat is het geheime ingrediënt om de weg naar jezelf te vinden, zo blijkt in het verhaal.
Uitnodiging aan jou
Deze donkere decemberdagen schenken ons vaak mist. Minuscule waterdeeltjes, afgewisseld met ijskristallen, maken je wereld een stuk intiemer en knusser. Zoek de natuur op en daarmee ook jouw eigen natuur. Onderzoek eens wat de leemte tussen iets en niets jou te bieden heeft. De wereld tussen ergens en nergens. Tussen hier en daar. Wetende dat op ieder moment de zon kan doorbreken en de wereld om je heen in een nieuw licht kan zetten.
Lunaris
Momenteel ben ik volop bezig met de proefdruk van ‘Lunaris’. Het is zoeken naar ruimte naast het gezinsleven, een omvangrijke verbouwing, bivakkeren in een knus maar klein vakantiehuisje en mijn coachpraktijk. Doordat ik zo in het verhaal zit, is de overgang van daar naar hier in een nieuwe vorm concreet geworden. Want per 1 januari open ik mijn coachpraktijk op een hele mooie plek in Zierikzee. Daarover binnenkort meer!
Begin alvast met ‘Insula’!
Ben je nieuwsgierig naar hoe de natuur haar weg heeft gevonden naar het verhaal over Efra? Lees dan alvast het eerste deel in de epic fantasy serie: ‘Insula’. Verkrijgbaar via alle verkoopkanalen, maar uiteraard ook bij mij.