Een zee van ruimte
De laatste paar meters lopen schuin omhoog en ik verklein mijn passen. Stap voor stap struin ik door de duinen, het mulle zand onvast en wiebelig onder mijn voeten. Mijn fiets staat een paar honderd meter verderop, precies op de rand waar het bos en de duinen elkaar ontmoeten. Ik grinnik als ik omkijk en mijn aftandse mama-fiets schril zie afsteken tegen het groene landschap eromheen. Ik draai terug en loop de laatste meters naar boven, wachtend op het moment waarop ik het vergezicht van strand, zee en horizon mag aanschouwen. Ook al kom ik een paar keer per week naar deze strandopgang, iedere keer is het een cadeau. Het pad wordt smaller en smaller, het duingras strijkt langs mijn benen en maakt een krassend geluid. Het duin heeft hier een natuurlijke trechter gecreëerd om de toegang tot het strand te beperken en ik weet dat ik slechts een paar stappen verwijderd ben van het weidse uitzicht. Het is nu zo steil dat mijn laarzen onder me wegglijden; ik grinnik als ik versnel en triomfantelijk de laatste pas naar boven zet. Met bonzend hart sta ik bovenop het duin en ik kan de grijns op mijn gezicht voelen verbreden als ik mezelf in het uitzicht voel zakken. Ik kijk rond en probeer te peilen welke kant ik vandaag op zal lopen. Het strand is helemaal leeg en de ruimte nodigt me uit. Mijn blik gaat de lange rij paalhoofden aan de rechterkant van de strandopgang en ik loop erheen.
Perspectief
Als je weleens aan de Zeeuwse kust bent geweest, ken je ze ongetwijfeld: de hoge, dikke houten palen die in een lange rij vanaf het strand richting zee lopen. Bedoeld om erosie tegen te gaan, beschermen ze het strand tegen de immense kracht van de getijden. Typisch; waar ze bedoeld zijn om het strand af te schermen voor de kracht van de zee, ogen ze voor mij juist als een verbindend element tussen de duinen en het zilte water.
Als ik de rij palen nader, zie ik dat ze een geweldig perspectief bieden. Hun beeld verschuift continu en is afhankelijk van hoe ik ernaar kijk. Op afstand en vanuit een bepaalde hoek, lijkt het een lange, aaneengesloten strook hout te zijn. Naarmate ik dichterbij kom, valt het grote, brede vlak uiteen in een lange rij enkele palen. Mijn positie ten opzichte van de paalhoofden bepaalt hoe ik naar hen kijk. Is het een groot ondoordringbaar geheel, of blijken het losse elementen te zijn met ruimte ertussen?
Iets met bomen en bos
De uitdrukking ‘door de bomen het bos niet meer zien’ schiet door mijn gedachten, het is wat cliënten regelmatig uitroepen wanneer ze merken dat ze vastzitten in een persoonlijk proces. Ze weten niet waar te beginnen bij het onderzoeken van patronen en vraagstukken. Alles lijkt met elkaar te maken te hebben en met elkaar verbonden te zijn, dus waar te beginnen?
Aandacht
De beoefening van mindfulness heeft me zeer bewust gemaakt van waar mijn aandacht allemaal naar uit gaat. Mijn geest kan het erg druk hebben, vooral als ik de behoefte voel om tot rust te komen. Door mindfulness te integreren in mijn leven, kon ik de keuze maken om gedachten die langs de oppervlakte van mijn aandacht dwarrelden voorbij te laten gaan. Als wolken aan de lucht zag ik ze aankomen en kon ik ze over laten drijven zonder er bovenop te klimmen en erin te weg te zakken. Ik leerde te zijn met de gedachten, zonder ze al te vaak leidend te maken. Daardoor ontstond er ruimte, die ik met de beoefening van compassie kon vullen met liefdevolle aandacht. Zowel voor mezelf als voor anderen.
Kijk maar
Terug naar het strand en mijn mindful ontmoeting met de grote houten palen. Van een afstand leek het een lange houten muur van de duinen naar de zee. Eenmaal dichtbij, kan ik de losse paalhoofden zien.
Als ik mijn aandacht verschuif, mijn perspectief verander, een beweging maak, verruimt mijn blikveld. Nu ik er niet meer met mijn neus bovenop sta, is er ruimte ontstaan. Ik gluur tussen de palen door en zie dat er notabene nog een hele rij achter staat.
De volgende beweging is een stap ertussen door, zodat ik tussen de twee rijen in kom te staan. Mijn hele zijn wordt getrokken naar de plek waar de lange rijen hout overgaan in de zee en mijn benen zijn al in beweging. Al lopende zie ik dat er kleine zoutwaterpoelen zijn ontstaan aan de voeten van de houten palen. Het water stroomt van het hoger gelegen strand naar beneden, komt zachtjes in aanraking met het hout en vloeit er vervolgens soepeltjes omheen. Het water biedt geen weerstand en vindt een eigen weg. De stroming leidt zichzelf. Al het water stroomt naar zee, zowel het grote als het kleine. Hoe groots is dat?
Verkennen van verandering
De laatste jaren is diep in mij een verandering in gang gezet. Een ontsluiting. Ik kan het voelen en tegelijkertijd kan ik er nog niet helemaal bij. Er zijn verschuivingen geweest, die bijvoorbeeld hebben geleid tot mijn eerste boek ‘Insula’ en de regelmatig geplaatste blogs. Waar ik de grotere verschuiving kan opmerken, weet ik nog niet precies waar die over gaat. De kleinere elementen ervan kan ik ontwaren en vooral achteraf herkennen als onderdeel van één en hetzelfde grotere geheel. Ik mag een nieuw stuk van mezelf leren kennen en hoewel ik regelmatig aanloop tegen wat ongeduld en onstilbare nieuwsgierigheid, probeer ik de gedachten te laten voor wat ze zijn en mee te bewegen met de golf die me leidt. Wandelingen zoals die van vandaag benut ik om wat ballonnetjes op te laten. Juist door te verbinden met de natuur, gaan gedachten naar de achtergrond en ontstaat er ruimte voor verkenning: waar dit gaat dit over? Wat heeft dit me te vertellen? Welke boodschap huist hier en mag ik aannemen? Waar ben ik dankbaar voor?
Dankbaarheid
Hoe dichter ik bij de zee kom, hoe meer mijn aandacht erdoor wordt opgeslokt: het geruis, het gekabbel, het rinkelen van een ontelbare hoeveelheid schelpen, de zilte geur. En niet te vergeten het eindeloze vergezicht van de horizon. De neuzen van mijn laarzen raken de branding en ik haal een paar keer diep adem. Mijn longen omarmen de zuivere lucht en ik voel de onrust van me afglijden en rust als een deken op me neerdalen. Ik kniel en schrijf met mijn vinger in het zand. Ik druk iets harder, zodat de letters duidelijk te zien zijn en het water er goed overheen kan spoelen. Ik schrijf een bedankje voor wat ik hier aan zee mocht ontvangen. Zodat het water het mee kan nemen en in zich op kan nemen.
Ruimte.
Een zee van ruimte. Voor jou en voor mij.
Nieuwsgierig naar jouw vergezicht?
In mijn coachpraktijk begeleid ik allerlei ontwikkelvragen. Verkennen, spiegelen, reflecteren, bewegen, bestemmen: allemaal onderdeel van ont-wikkelen. Jezelf ontwarren van hetgeen je hindert, de wikkels waarin je zat verkennen, jezelf permissie geven een beweging te maken en onderzoeken hoe het is ermee te zijn. Ben je nieuwsgierig? Of kan ik voor jou een boodschap meegeven aan het zoute water? Neem gerust contact met me op, ook voor een strandwandeling op weg naar jouw bestemming.