Een zolder vol herinneringen
Het is koud hierboven, in de nok van ons huis. De uitzonderlijk comfortabele temperaturen van oktober en november hebben plaatsgemaakt voor de kille vochtigheid van december. De ene dag wordt de kou verzacht door een voorzichtig zonnetje, de andere dag wordt het licht verjaagd door bewolking of mist en voelt de wereld een stuk kleiner aan. Dit is de maand waarin het één overgaat in het ander. Waarin donker en licht met elkaar twisten en ze pogen zich evenredig te verdelen. Waarin ze gemoedelijk de kaarten schudden alvorens ze te verdelen. December is de maand van de transformatie van een einde naar een nieuw begin. Afronden alvorens te openen. Zo ook voor mij.
Sensitief
Mijn hooggevoeligheid heeft behoefte aan rituelen om van het een naar het ander te kunnen gaan. Het hoort bij mij om fysiek en energetisch op te ruimen, schoon te maken en afscheid te nemen alvorens het nieuwe op frisse wijze te kunnen verwelkomen. Vandaag is een opruim-dag, zodat het oude kan plaatsmaken voor het nieuwe. Zodat wat verborgen lag, zichtbaar wordt en ruimte krijgt om geëerd te worden.
‘Dingetje’
December is voor mij een maand vol melancholie. Mijn gevoelige aard weet zich niet altijd raad met alle emoties die gepaard gaan met de beweging naar het einde. Toch kijkt mijn hart reikhalzend uit naar 2021, want dat wordt het jaar waarin we als gezin een grote beweging gaan maken: we gaan verhuizen. Dat maakt de melancholie multidimensionaal, want om bij ons nieuwe thuis te komen, hebben we van ons vertrouwde huis weg te gaan. Dat betekent loslaten en laat dat nu net voor mij een ‘dingetje’ zijn.
Ruimen maar!
Gekleed in een warm vest en met een kop thee binnen handbereik zit ik op zolder, tussen de dozen. Toen de makelaar foto’s liet maken van ons huis, hebben we al flink opgeruimd en nu is het tijd voor de volgende ronde. Want de afweging ‘wat gaat mee?’ vraagt om een gefaseerde aanpak. Loslaten is een proces dat uit meerdere lagen en fasen bestaat en we hebben onszelf daar de ruimte voor te geven.
We hebben een tussenverdieping boven onze zolder, een ideale plek om dozen door te schuiven en alles op te slaan zonder dat het in het zicht staat. Waar deze plek redelijk leeg was toen we hier kwamen wonen, staat hij nu vol. Deze week kwam de vertegenwoordiger van een verhuisbedrijf langs en hij merkte schamper op: ‘Zal ik ervan uitgaan dat ongeveer 20% van wat daar staat meeverhuist?’ De bemoedigende knipoog die erop volgde, maakte dat ik in de lach schoot en bevestigde dat we nog heel wat gingen opruimen.
Dus hier zit ik: een vrouw met een missie, aan het einde van 2020 op respectvolle wijze terugtellend naar 20%. Ik open de ene doos na de andere en neurie mee op de muziek die uit mijn telefoon schalt. Melancholische muziek, want de klanken helpen om door alles heen te ademen. De Spotify-afspeellijst staat voor de melodie van mijn leven, oud en nieuw, en weerspiegelt de historie die hier onder het dak opgeslagen ligt. Een rijkdom aan herinneringen.
De kunst van het opruimen
Als ik de flappen van de volgende kartonnen doos openvouw, zie ik een collectie aan tekeningen van de kinderen. Alle kunstwerken die ze in de loop der tijd hebben gemaakt, weerspiegelen hun groei en hun leven. Ze zijn allemaal van waarde en het is niet aan mij om hier een keuze in te maken. Ik besluit de doos opzij te zetten en samen met hen een aantal tekeningen te kiezen voor in een plakboek.
De muziek speelt door, de ene kop thee maakt plaats voor de volgende en nog altijd laat ik met verwondering allerlei spullen door mijn handen gaan: babykleertjes, knuffels, (bergen…) speelgoed, schoolschriften, mijn trouwjurk, studieboeken. Een houten kistje met daarin mijn oude dagboeken, liefdesbrieven die ik heb mogen krijgen en brieven die ik zelf schreef maar nooit heb verstuurd. Familiefoto’s, cd’s en dvd’s. Trofeeën van de golf-historie van mijn man en foto’s van zijn kindertijd waarin ik de snoetjes van onze kinderen herken. Het is een reis der herinneringen en helend om te doen. De decemberkou die door mijn vest probeert te dringen, wordt verzacht door de warmte van de herinneringen. Op respectvolle wijze laat ik mijn gevoel leidend zijn in het maken van keuzes. Wat gaat mee en wat blijft achter…
Mijn handen en hart weten het nog
Tot mijn verrassing kom ik een houten doosje tegen met een vervaagde schildering erop. Dit doosje heb ik gekregen van mijn oma en ik herinner me gelijk wat erin zit. De sluiting klemt een beetje en na enige aanmoediging gaat het met het nodige gepiep open. Voilà, mijn allereerste set tarotkaarten. Een verheugde kreet ontsnapt aan mijn lippen en ik laat de kaarten door mijn vingers glijden. Ze zijn inmiddels 28 jaar oud en de randen ogen versleten en meermaals geraadpleegd. Ritmisch glijden de kaarten langs elkaar en ik spreid ze in een waaier op de grond om ze vervolgens met een soepele zwaai van mijn hand weer op te stapelen. Ik herinner me hoe deze kaarten overal mee naartoe gingen. Hoe ik regelmatig de vraag kreeg of ik ze tevoorschijn wilde halen om ze te leggen. Als ik de afbeeldingen op de kaarten bekijk, voel ik dat mijn handen en hart nog weten hoe het werkt en welke verhalen ze vertellen. Wauw, ik was dit vergeten…
De rijkdom van de herinnering
Ik besef dat deze dag van loslaten een uitnodiging is om de rijkdom van hetgeen is geweest te mogen herinneren en aannemen. Bewust te kiezen wat mee gaat en wat achterblijft, zoals we dat aan het einde van een jaar mogen doen. Deze verhuizing creëert het moment om met aandacht terug te kijken en niet alleen fysieke spullen, maar ook het energetische, mentale en gevoelsmatige te eren. De waarde van de historie wordt zachtjes zichtbaar, het is aan mij om het nog meer in het licht te zetten. Wat gaat mee, wat laat ik achter…
Alles gaat mee
Terwijl het buiten donker wordt, zit ik nog altijd in mijn cocon op zolder. Uren zijn verstreken en nette stapels geven blijk van het resultaat van deze cocon-dag. Mijn man beklimt de smalle houten trap naar mijn plekje onder het dak en kijkt goedkeurend rond. Hij wijst naar de spullen die ik links heb opgestapeld en vraagt: ‘Gaat dit allemaal mee?’ Ik lach en sta op, mijn stijve spieren masserend. ‘Alles gaat mee,’ zeg ik met een knipoog. Hij kent me inmiddels goed genoeg om te weten dat die 3 woorden een dubbele betekenis hebben en daalt grinnikend de trap weer af.
Over twee maanden vertrekken we. We laten veel materiële spullen achter, maar nemen alle herinneringen die ermee gepaard gaan mee in onze harten. Naar onze nieuwe plek aan de Zeeuwse kust.
Nieuwsgierig?
Ben je benieuwd wat onze emigratie naar de Zeeuwse kust allemaal met zich meebrengt? Volg dan mijn blogs op deze website.