Een zomer van pops and bangs
‘Even revven, mam!’ roept onze oudste. Hij staat met een brede grijns op zijn gezicht naast de auto. Alsof mijn voet het gaspedaal niet kan vinden, denk ik met een binnenpretje. Braaf druk ik mijn voet omlaag, om daarna weer los te laten. Van achter de auto weerklinkt een gepuf, geplop en geknetter. Zou dat wel goed zijn? Zoonlief verschijnt met twee duimen omhoog in mijn blikveld en vraagt lachend: ‘Yes, meer pops and bangs, graag!’ Pops and bangs?
De kramp voor de val
Eenmaal thuis laat ik mijn gedachten over pops and bangs gaan, blijkbaar is dat bij onze sportieve Mini mogelijk. Hoe het werkt? Een speciaal systeem zorgt ervoor dat een raceauto ook bij het loslaten van het gaspedaal vermogen kan vasthouden om vooral geen snelheid te hoeven verliezen. Gas los is dus vlammen. Ik mijmer over hoe ik dit ook in mijn coachpraktijk tegenkom en boven alles ook zelf erg goed ken. We kunnen geneigd zijn bij een situatie waarin we het gas juist los mogen laten, toch krampachtig te proberen een tandje erbij te doen. Het is de kramp voor de val, het vast willen houden aan een patroon om koste wat kost te voorkomen dat stilstand of terugval optreedt. Wat we niet beseffen, is dat we in cirkeltjes rondrijden, zonder achterom te kijken. Als een neerwaartse spiraal die ons pad bepaalt.
Coachen met dualiteiten
Sinds ik begin november mijn praktijk heropende heb ik meerdere cliënten mogen ondersteunen tijdens hun periode van overspannenheid of burn-out. Nu, enkele maanden later, kijk ik tijdens de laatste sessie met hen terug en voel ik ontroering als ik opmerk dat hun toenmalige beleving van een intens gemis en gas blijven geven rustig is overgegaan in leven vanuit verlangen. Waarbij er óók ruimte is voor gemis. Je vraagt je misschien of je die laatste zin goed gelezen hebt? Jazeker!
Gemis en verlangen: een dualiteit
Als twee kanten van dezelfde munt horen gemis en verlangen bij elkaar. Het een is er niet zonder het ander, ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. In onze beleving, echter, lijkt er soms maar een te bestaan. Een gemis-beleving kan intens aanvoelen, als een gevangenschap of een eindeloos tuimelen. Het kan een hele kluif zijn om vanuit gemis naar verlangen te bewegen. Hoe het proces ook verloopt, de enige weg van het een naar het ander is via de plek waar beide eenheden elkaar ontmoeten en een moment samen één zijn. Belangrijk dus om het gaspedaal juist los te laten, anders vlieg je uit de bocht, de plek voorbij, en blijf je rondjes draaien in het één.
De woeligheid van het leven
Met cliënten bespreek ik de woeligheid van het leven en alle emoties die daarmee gepaard kunnen gaan. Deze emoties hebben een functie en ze verdienen het om erkend te worden, het liefst zonder oordeel. De strenge stem van onze innerlijke criticus bemoeilijkt dat. We vinden er van alles van als we boos, bang of verdrietig zijn en proberen die emoties niet te ervaren. Daardoor ontnemen we onszelf een groot deel van menselijke emoties en de vraag is of dat je brengt wat je hoopt. In de woeligheid, met daarin duwende en trekkende beweging, zoals bij eb en vloed, weet je dat het een op het ander volgt. Iedere beweging brengt gevoelens met zich mee en we kunnen het beste leren deinen op wat er is. De deining van de woeligheid vraagt om zelfcompassie: zorgdragen voor jezelf en voor wat je ervaart. Zodat je ermee in contact kunt zijn en ook in de woeligheid je eigen veilige haven kunt borgen. Van daaruit kun je een opgaande spiraal aanzwengelen.
Van de wond naar verwondering
Met een aantal cliënten is de cirkel rond. We hebben met behulp van verschillende invalshoeken, zoals familieopstellingen en compassie, gekeken naar de weg van de wond naar verwondering. Hoe hetgeen waar ze zo graag van weg wilden, nu onderdeel mag zijn van hun kwetsbare kracht en hen bekrachtigt. Het zelfoordeel is er soms nog, toch is er meer mildheid en ruimte voor de compassievolle stem in hen.
Een zomer van pops and bangs
Het afgelopen schooljaar bracht flinke turbulentie met zich mee voor ons gezin en daardoor ook flink voor mijn moederhart. Het zit nog volop in mijn lichaam. De zomer begon ik met de nodige pops and bangs, als een voortsnellende trein. Om vervolgens mijn voet van het pedaal te halen en me over te geven aan wat erkend mocht worden. Ik mocht verdriet ervaren en boosheid. Ik maak er ruimte voor en neem rust. De adem is mijn gids en je zult me regelmatig vinden met gesloten ogen en mijn rechterhand over mijn hartstreek. In contact met mezelf en met wat ik toe mag laten. Nu, een paar weken de zomervakantie in, komt de inspiratie in eigen tempo terug. Zonder pops, zonder bangs.
Een veilige haven
Als je behoefte hebt aan contact met de veilige haven in jou, dan kun je deze meditatie luisteren. Wil je kijken naar de dynamiek van dualiteiten in jou? Neem gerust contact met me op.
Liever luisteren?
Wil je deze mijmering liever beluisteren? Dat kan…