Geef jij jezelf weleens een knuffel?
Het is rustig op het strand en ik laat me op de glooiing van de duinen zakken in het mulle zand. Ik ben vandaag alleen gaan wandelen en heb bewust een stuk strand opgezocht waar de toeristen niet komen. Deze plek is van de gebaande paden verwijderd en daar waar de natuur het nog voor het zeggen heeft. De wind is koud en guur, dus ik heb mijn weg gezocht naar waar het strand overgaat in de duinen. Uit de wind, met een sjaal om mij heen geslagen, geniet ik van de rust en het weidse uitzicht. Het voelt goed om de luwte op te zoeken. De zee is wat onstuimig en daardoor goed hoorbaar. Normaal gesproken loop ik het liefst door de branding, zodat ik het water kan voelen en ruiken. Vandaag niet, vandaag kies ik voor de rust van de luwte.
Op het ritme van de zee
Uit mijn rugzak haal ik een thermoskan en een mok tevoorschijn, zodat ik een kopje thee kan inschenken. In gedachten schenk ik er ook eentje in voor mijn innerlijke criticus, zodat we allebei een welverdiende pauze kunnen nemen. Met mijn handen om de mok gevouwen, zucht ik een paar keer diep. De wirwar aan gedachten verdwijnt steeds meer naar de achtergrond en mijn ademhaling stemt zich af op het ritme van de zee. Ik zak in mijn lijf en voel hoe mijn lichaam zich overgeeft aan de bedding van het zand. Hoog boven mijn hoofd krast een meeuw, de sprieten van het helmgras deinen mee op de wind en her en der stuift het zand.
Warmte van de omhelzing
Mijn thee is op, de warmte vult mijn buik en weert de kou die deze lente kenmerkt. Ik trek mijn knieën op en sla mijn armen om mezelf heen. Met mijn handen wrijf ik zachtjes en rustig over mijn bovenarmen. Het restje onrust dat er nog was, wordt vervangen door de warmte van de omhelzing die ik aan mezelf geef. Ik kom tot rust… Mijn hart komt op de voorgrond. Ik weet dat als ik ernaar luister, het klopt.
Mezelf een knuffel geven?
‘Geef je jezelf weleens een knuffel?’ vraag ik haar. Ze kijkt mij met grote ogen aan. Ik zie de radertjes in haar hoofd werken en nodig haar uit haar gedachten te delen. ‘Mezelf een knuffel geven? Mag dat, kan dat, hoe dan, is dat niet raar dan, …’ en ga zo maar door. Ze bloost van haar eigen gedachten en van de nieuwsgierigheid die ze ervaart bij de uitnodiging om zichzelf iets te geven wat ze zo hard nodig heeft en waarbij ze zich eigenlijk afhankelijk voelt van haar omgeving om het aan haar te geven. Zoals die knuffel.
Zelferkenning
Ik vraag haar of ze een knuffelaar is en ze knikt enthousiast. Ze vertelt dat ze vaak voelt wanneer iemand een aanraking of handreiking nodig heeft en dat ze er dan voor diegene is. Dat dit belangrijk voor haar is, zodat de ander zich niet alleen hoeft te voelen en weet dat hij of zij gezien wordt. Als ik haar vraag of ze zelf weleens om die arm om haar heen vraagt, kijkt ze weg. Dat is geen vanzelfsprekendheid voor haar. Ik laat haar een moment met haar gedachten en gevoelens zijn, tot ze mijn blik weer ontmoet en verlangend zegt: ‘Ik zou zo graag willen dat ik het niet alleen geef maar ook kan ontvangen. Kun je me daarbij helpen?’ Ik glimlach en knik. We gaan samen een mooie weg tegemoet. De weg naar zelferkenning.
Zelfcompassie en de innerlijke criticus
Steeds vaker weten cliënten mij te vinden op hun weg naar zelfcompassie. Zo ook de dame die ik hierboven omschreef. Voor veel mensen is compassie geven aan anderen gemakkelijker dan het aan zichzelf te schenken. Deze behoefte aan zelfcompassie is vaak nog niet zo concreet als ze zich bij mij aanmelden. De aanleiding is bijvoorbeeld een laag energieniveau, somberheid, onzekerheid, onvrede over werk of over de relatie. Er is een duidelijk voelbaar gemis en het bijbehorende verlangen ligt dusdanig verscholen dat de stip aan de horizon nog niet binnen handbereik lijkt te liggen. Bij een behoefte aan zelfcompassie zijn de signalen vaak duidelijk aanwezig. Tijdens het kennismakingsgesprek -dat ik vrijblijvend aanbied- hoor ik de innerlijke criticus in de wijze waarop iemand over en tegen zichzelf spreekt. Het bijbehorende verlangen is er echter ook, als je het maar wilt horen. Ik spits mijn oren ervoor, ben met aandacht aanwezig en spreek met mijn compassievolle stem. De ander is zich er misschien niet van bewust, maar kent die stem net zo goed. De deur van compassie staat vaak naar buiten open, de compassievolle stem mag de uitnodiging doen om de deur ook naar binnen te openen.
De zelfknuffel
Het lichaam heeft een zuivere vorm van weten waar het behoefte aan heeft. Het is aan ons om ernaar te luisteren, die behoefte te erkennen en eraan tegemoet te komen. Je kunt ermee experimenteren, bijvoorbeeld door aandacht te schenken aan de stem van de innerlijke criticus. Je weet wel; de stem die zo graag ‘ja maar’ zegt of ‘dit moet beter’. De stem die je op je tenen doet lopen en je in je hoofd gevangen kan houden. De stem die het in essentie zo goed bedoelt, maar vaak een tegengesteld effect heeft op je vitaliteit en zelfbeeld.
Een eenvoudige manier om de innerlijke criticus een halt toe te roepen, is om jezelf een knuffel te geven. Dat kan op verschillende manieren. Je kunt je armen om jezelf heen slaan, zoals je dat bij een dierbare ook zou doen als die dat nodig heeft. Hoe geef je je kinderen een knuffel? Of je partner? Doe het met aandacht en respect voor de worsteling waarin je je bevindt. Een andere manier is om je rechterhand over je hartstreek te leggen. Wrijf zachtjes heen en weer en voel het kloppen van je hart. Je zult misschien ongemerkt wat heen en weer wiegen met je lichaam, geef je over aan de beweging. Je lichaam koestert zichzelf.
De compassievolle stem
Terwijl je jezelf omarmt, mag je ruimte maken voor jouw compassievolle stem. Die stem ken je heus wel, denk maar eens aan hoe je praat tegen een verdrietige dierbare of tegen een kind. De warmte in je stem, het medeleven, het begrip, de onvoorwaardelijkheid, de helende kracht van de oneindige aandacht die erin huist. Heb je die stem weleens op jezelf gericht?
Geef jezelf een groot hallo, bijvoorbeeld door jezelf bij de koosnaam te noemen die je in je jeugd had. Als ik vanuit mezelf een voorbeeld geef, klinkt dat zo:
‘Hallo Mickey,
Fijn dat je er bent.
Ik zie jou,
Ik hoor jou,
Ik ben er voor jou.’
De kracht van zelfcompassie
Waar de innerlijke criticus veel macht over ons kan hebben, geldt dat net zo goed voor de helende werking van de compassievolle zelf. We hebben beide elementen in ons, het is de vraag of we ons ervan bewust zijn met welke stem we tegen onszelf praten. Ik nodig je uit dit met open aandacht bij jezelf waar te gaan nemen. Probeer daarbij het oordeel los te laten. Een open waarneming is een waarneming met liefdevolle aandacht voor wat er is. Voor alles wat er is. Het is ok, het is zoals het is. Bewustwording is de eerste stap naar het realiseren van jouw hartsverlangen.
Compassie coaching
Lonkt je hart naar het bovenstaande en wil je hier wat ondersteuning bij? Neem gerust contact met mij op.