Ge(Zee)Land
Het zonlicht zoekt voorzichtig en aftastend haar weg tussen de bomen. Ranke zonnestralen dansen over mijn gezicht en mijn ogen volgen een mus die van boom naar boom vliegt. Mijn handen zijn gevouwen rond een dampende mok thee en daardoor ben ik ondanks de frisse ochtendlucht toch comfortabel warm. Ik adem diep in en sluit mijn ogen. Mijn hele systeem is aan het rebooten naar een nieuwe werkelijkheid. De realiteit van een leven dicht bij zee. Ik spits mijn oren en hoor in de verte een ruis. Het is de zee en waar de zee de kering raakt. Op sommige dagen kunnen we zelfs horen hoe de schelpen door de golven worden opgetild en langs elkaar schrapen. Het rinkelende en tuimelende geluid van de branding is telkens een verrassing. Het is overweldigend en zowel adembenemend als ademgevend. We zijn alle vier geland, in Zeeland.
Luister je mee?
Van stad naar strand
Verhuizen: als het aan mij ligt nooit meer! De afgelopen twee maanden hebben we multitasken naar een hoger plan getild: klussen in Zeeland, inpakken in Rotterdam, thuisonderwijs voor onze twee kinderen en dan nog twee banen en het reguliere reilen en zeilen van een huishouden. Ik vond het pittig en was blij toen de verhuiswagen voorreed. In een mum van tijd was ons huis in Rotterdam leeg en daarmee klaar voor de nieuwe bewoners. Het voelde ook zo, het was tijd om te gaan en een ander jong gezin te laten genieten van onze fijne hoekwoning. Met mijn adem hoog en een versnelde hartslag reed ik voor de verhuizers uit naar het zuiden. De bekende stadse omgeving maakte plaats voor de Botlek, daarna de zuid-Hollandse eilanden en ik vond het frappant dat mijn lichaam een enorme zucht slaakte toen ik het bord ‘Welkom in Zeeland’ passeerde. Mijn adem zakte, mijn lichaam begon te ontspannen en een brede grijns brak door op mijn gezicht. Ons nieuwe thuis.
Ontwaken door de natuur
Het is hier stil, althans naar stadse begrippen. De enige geluiden die we waarnemen, zijn die van de natuur. De hele dag door worden we toegezongen door vogels en horen we hoe de wind zijn weg zoekt rond ons huis en tussen de bomen. Het rustgevende geruis van de zee is wat verder weg en toch goed te ontwaren. Het mooiste vind ik onze natuurlijke wekker. Zo rond 4:30u worden we luidkeels wakker gekukeld door een haan op de boerderij achter ons huis. Hij neemt zijn taak zeer serieus en kukelt herhaaldelijk en vasthoudend, totdat hij zeker weet dat de hele buurt hem heeft gehoord. Ik snap hem wel, je kunt hier de dag niet vroeg genoeg beginnen.
Ons verlangen was om dicht bij het strand te wonen en we zijn zo blij met deze plek! We lopen in een paar minuutjes naar de strandopgang. De trap is steil en hoog, het doet aanspraak op conditie en longinhoud. Bovenaan de trap worden al je inspanningen voor de klim gelukkig ruimschoots beloond door het uitzicht: een prachtig vergezicht op de uitgestrekte Noordzee. Het meest verrassende, vind ik, is dat het water iedere dag een andere kleur heeft. Lichtblauw, donkerblauw, turquoise, donkergroen en alles daartussenin. De ene keer glinsteren de golven, de andere keer is het het schuim van de branding wat de aandacht trekt. Eén ding is zeker: het is nooit hetzelfde.
Dansen over het strand
Onze dochter vindt het heerlijk om iedere dag aan het einde van de middag naar het strand te wandelen. We pakken onszelf goed in en wandelen kletsend de straat uit richting de trap. Haar blik gaat altijd naar de ijssalon om te zien of die geopend is, dat is toch wel de ultieme traktatie na een fikse strandwandeling. Eenmaal met de voeten in het zand rennen we meteen naar de branding, haar gelach verwarmt me als ik zie hoeveel plezier ze heeft in het spelen met de golven. Bij laag water ontstaan er ophopingen van zand die lijken op eilandjes en we springen samen van de ene naar de andere. Ze huppelt, danst en lacht, volledig in verbinding met de zee. Ik zie dat ze hurkt en met haar vingertje door het natte zand gaat. ‘Net als jij deed, mam,’ zegt ze. Inderdaad, ik schreef ook een boodschap op dit strand. Ik kijk naar haar handschrift in het zand en zie hoe de golven rustig naderen en zich om de letters vouwen: Maud en mama.
Hier deden we het voor
Op de terugweg naar huis hebben haar wangen een gezonde blos en haar caramelkleurige ogen stralen. Ze geniet van deze nieuwe omgeving en zoekt de natuur op om te midden van alle veranderingen haar bedding te vinden. Het strand is voor haar net zo’n thuiskomen als voor mij en het herinnert me eraan waar we deze grote stap voor hebben gemaakt. Alle spanning en inspanning van de afgelopen maanden is het meer dan waard geweest. Iedere dag wordt ons nieuwe huis steeds meer ons thuis. Waar het de eerste dagen voelde als vakantie, ervaren we het nu als onze nieuwe plek.
Terwijl we zij aan zij naar huis lopen, kijkt ze me aan en zegt: ‘Op school zeggen we bedankjes, mama. Weet je waar ik vandaag een bedankje voor deed? Dat we hier mogen wonen en dat ik iedere dag naar het strand kan.’
Dat is het. Dankbaarheid.
Schrijven en coachen aan zee
Benieuwd wat onze nieuwe plek ons brengt aan avonturen? Volg dan mijn blogs.
NB: dit blog is tevens geplaatst op Blogzinnig.nl