Het dak eraf!
Mijn oogleden zijn nog zwaar als de stilte me wakker maakt. Alles in mij zegt dat het nog te vroeg is en dat ik me beter nog een keer kan omdraaien om verder te slapen. Hoewel onze kinderen inmiddels al een tijdje doorslapen, hebben de tropenjaren me geconditioneerd op de gedachte dat iedere extra minuut slaap waardevol is. Toch word ik vaak wakker op een tijdstip waarop de rest van het huis nog in diepe rust is. Al eerder schreef ik over het blauwe uur: het moment tussen nacht en dag waarop de nachtdieren gaan slapen en de dieren van de dag nog niet zijn ontwaakt. Juist in die leemte, op het tweezijdig kruispunt van slapen en waken, is de stilte op magische wijze geladen. Juist in die leemte word ik wakker. Zo ook nu. Ik spits mijn oren, het enige wat ik kan horen is de wind die door de bomen waait en de takken doet ruisen. Ik haal een paar keer rustig adem en probeer mijn gedachten nog in slaap te houden. Het kan niet lang meer duren voor de dagdieren voelen dat het tijd is. Het kan niet lang meer duren voordat het begint.
Gezelligheid kent geen tijd
Dikke regendruppels tikken tegen de ramen en op het platte dak van ons huis. Dat was even wennen aan het wonen in een bungalow: de elementen en de natuur zijn veel dichterbij dan we in Rotterdam gewend waren. De regen is vandaag een opwarmertje voor de kakofonie aan geluid die ieder moment kan losbarsten. Ik spits mijn oren en hoor het gekras van vele vogelpootjes boven mijn hoofd. Er wordt druk heen en weer gelopen om de juiste opstelling te vinden. Ik beeld me in dat ze allemaal een vaste plek hebben en dat het ondanks de routine toch zoeken is zo vroeg in de ochtend. Net zoals ik als een kip zonder kop kan ronddartelen als ik mijn eerste kop koffie nog niet heb gehad. Een van hen zal de boel in het gareel hebben weten te krijgen, want dan weerklinkt het dagelijks ritueel: intens en luidkeels vogelgefluit. Ze beginnen wat off key, allemaal in een eigen ritme en melodie. Na een seconde of twintig vinden ze elkaar in een ritme en lig ik met een brede grijns te luisteren naar de inmiddels vertrouwde rustgevende doch swingende melodie die voor mij een nieuwe dag inluidt. Misschien een bijzonder tijdstip, maar gezelligheid kent geen tijd.
Verjaardagen in tijden van corona
‘Maud, heb je vanochtend gehoord dat de vogels op het dak voor je zongen? Gefeliciteerd, lieverd…’ Ik druk een klapzoen op haar zachte wang en zie dat ze haar best doet opgetogen te zijn. Haar gezichtsuitdrukking spreekt echter boekdelen en ik weet dat ze het moeilijk vindt. Dit is haar tweede corona-verjaardag en ze mist de mensen die ze er graag bij had gewild: vrienden, familie, vriendjes en vriendinnetjes. Met z’n allen zingen, waarna ze onder luid applaus de kaarsjes zou uitblazen. We hebben van iedere verjaardag een filmpje van dat moment, maar net als vorig jaar is het helaas ook dit jaar anders. Dit jaar gaat het dak er niet af, in ieder geval niet zoals onze nu 7-jarige in gedachten had. Als ik haar vraag wat ze heel graag zou willen vandaag, fluistert ze een idee in mijn oor. Ik grijns en samen bekokstoven we een plan…
Dak-loos
Die middag wandelen we op het strand, onderweg naar ons strandhuisje. Samen met onze lieve vrienden Arjan en Leonie huren we voor het seizoen een houten huisje waarin we onze strandspullen kunnen stallen. Ideaal voor een tafel met stoelen, een sub, schepjes, emmers en visnetjes. Alles wat we nodig hebben voor lange dagen op het strand. Eerlijk is eerlijk, we grappen ronduit met elkaar over hoe het kleine dak van het huisje zich uitstekend leent voor een paar zonnepanelen. Dan kunnen we een kleine koelkast in het huisje zetten voor een paar flesjes wijn. En limonade uiteraard…
We weten welk nummer ons huisje heeft en lopen al tellende door. De wind heeft de afgelopen dagen flink huisgehouden en zodra we het juiste huisje naderen, zien we dat we de zonnepanelen kunnen vergeten; de storm heeft het dak van het huisje gerukt. We zijn officieel dakloos.
De hoogte in en swingen maar
Ons huis in Rotterdam had 3,5 verdieping. Vanaf de straat konden we het dak niet eens zien, zo hoog was het. Nu hebben we een huis dat volledig gelijkvloers is, oftewel levensloopbestendig. Waar de slaapkamers huizen onder een plat dak, is het dak in de woonkamer en keuken juist heel hoog met flinke houten balken. Het doet denken aan het skelet van een Viking-schip. Juist de hoogte leent zich uitstekend voor het plan dat Maud heeft bedacht om haar verjaardag extra op te leuken.
Als de zon onder is gegaan, haalt ze haar discolamp tevoorschijn en scrolt ze door haar Spotify afspeellijst. Het volume gaat voluit en met een kakofonie aan kleuren en klanken heeft ze in een handomdraai een heuse disco gecreëerd. Met z’n viertjes dansen en lachen we er met elkaar op los: we schudden met onze billen, draaien elkaar rond, zingen luidkeels mee en experimenteren met moves. Ik kijk naar haar, ze is zo uitgelaten en blij. Dit is feest en ze is even vergeten dat ze zich toch wat alleen heeft gevoeld op een dag waarop ze normaal gesproken in het middelpunt van de belangstelling van onze dierbaren hoort te staan. Maud is Maud, ze bouwt haar eigen feestje en wij hebben de eer uitgenodigd te zijn.
Lied na lied schalt uit de boxen, de discolamp laat een regenboog aan kleurrijke stippen over het plafond en de muren dansen. ‘Whooohooooo!’ roept ze, helemaal in haar element. ‘Het dak eraf, mam! Net zoals de vogels iedere ochtend doen!’
Schrijven aan zee
De zee roept van alles bij mij op, zowel voor mijn tweede boek als voor korte mijmeringen en verhalen. Wil je meer lezen en ben je benieuwd naar mijn werk als systemisch coach? Bezoek dan mijn website.
NB: dit blog is tevens geplaatst op Blogzinnig