Met een diepe zucht plof ik neer op de kappersstoel en in de spiegel ontmoeten mijn ogen die van mijn vaste kapster Maureen. ‘Hoe gaat het met je boek?’, vraagt ze gelijk terwijl we elkaar via de spiegel aankijken. Ik zie nieuwsgierigheid in haar blik en vind het leuk dat ze het heeft onthouden. Want ja, ik ben een boek aan het schrijven. En ik ben er nog wat verlegen onder. En als zij mij vervolgens vraagt hoe het allemaal zo gekomen is, begin ik te vertellen.
Hoe het begon
Als kind schreef ik al ontzettend graag: gedichten, verhalen, hartroerselen die ik toevertrouwde aan mijn dagboek. Ik kan mij goed herinneren dat docenten wel eens vroegen waar ik het toch allemaal vandaan toverde, en met een glimlach haalde ik dan mijn schouders op. Ik wist het namelijk niet.
In mijn tienerjaren werd ik tot groot genoegen van mijn docent Engels halsoverkop verliefd op ‘Pride & Prejudice’ van Jane Austen. Een absolute klassieker! En hoewel het laatste hoofdstuk een inkijkje geeft in hoe het de hoofdpersonen zou vergaan, draaide mijn fantasie op volle toeren en begon ik zelf een vervolg te schrijven. In 18e eeuws Engels schreef ik hoofdstuk na hoofdstuk op een Fanfiction-site en kreeg ik lezers die mijn werk volgden en feedback gaven. Heerlijk, zo’n community van mensen die dezelfde passie hadden als ik.
Hoe ik het vergat
Het gekke is, dat ik er achteraf gezien goed over na moet denken hoe schrijven uit mijn leven verdwenen is. Het zal rond mijn studietijd zijn geweest dat ik het plezier erin verloor. Collegedictaten, samenvattingen, rapporten, opdrachten, onderzoeken, scriptie: ik schreef ontzettend veel maar verloor het plezier dat ik voorheen zo had gevoeld. En zo kwam het dat ik onbewust een groot deel van mijzelf uit het oog verloor.
Hoe het mij vond
Tot ik zo’n drie jaar geleden in een maand tijd meerdere nieuwe cliënten kreeg die één ding met elkaar gemeen hadden; namelijk een passie voor schrijven waar ze hun werk van wilden maken. Bij de tweede trok ik mijn wenkbrauwen even op, ik vond het opvallend dat ik deze vraag in korte tijd weer kreeg. Bij de derde leunde ik fronsend achterover omdat er sprake leek te zijn van een patroon en bij de vierde begon ik te lachen. Het universum had overduidelijk een boodschap voor mij! In mij begon iets te smeulen, een verlangen dat ik kende en mij wilde herinneren.
Het verleden opent de toekomst
Vervolgens kreeg ik bericht van mijn moeder dat zij een houten kistje had gevonden met daarin al mijn oude dagboeken. Terwijl ik erin bladerde, ontwaakte er iets in mij. Ik zag de krabbels op papier, las de gedichten en raakte ontroerd. De schrijver begon rustig te ontwaken, als een bevroren rivier die in de vroege lente langzaam ontdooit. Maar waartoe wilde ik schrijven, en waarover, en hoe? De volgende toevalligheid was dat een vriendin van mij een workshop over bloggen had gevolgd bij een schrijfcoach. Voor ik het wist klikte ik door naar de website van Schrijfzin en schreef ik mij meteen in voor de eerstvolgende workshop van Marije van den Bovenkamp. Ik weet nog goed dat mijn hart in mijn borstkas hamerde en dat ik ergens wist dat het tijd was. Tijd voor mijn innerlijke schrijver om een spetterende comeback te maken!
Mijmeringen
Een aantal weken daarna ontmoette ik Marije en in een mum van tijd had zij mijn innerlijke schrijver uit haar winterslaap gehaald en stroomden de teksten uit mijn spreekwoordelijke pen: blogs, gedichten, meditatieve ervaringen. Inmiddels had ik een eigen praktijkruimte waar ik graag voor het raam mijmerde, en zo kregen mijn schrijfsels een naam: mijmeringen.
Boek
In de zomer van 2018 mijmerden Marije en ik sámen over het bundelen van enkele door mij geschreven verhalen. ‘Heb je weleens nagedacht over het schrijven van een boek?’ vroeg zij mij. Rake vraag, het leek mij geweldig om te doen maar waarover dan. Er waren verschillende ideeën maar het stroomde nog niet zo. Wel plopten er in de weken daarna regelmatig stukjes op van een verhaal dat zich aan het ontwikkelen was: de naam van de hoofdpersonage bijvoorbeeld en wat grofweg haar verhaal zou zijn. In de herfst startte ik als proefcliënt bij een vriendin die met een nieuwe coachingmethode ging werken. We verkenden mijn innerlijke talenten in de vorm van archetypen, en zo leerde ik de schrijver en verteller in mij steeds beter kennen. Op een woensdagavond zat mijn man nog wat te werken en ineens wist ik de openingszin van het verhaal dat ik wilde gaan vertellen:
Van de reis kan ik mij niet veel herinneren.
Ik was jong in alle opzichten, maar besefte mij wel dat alles voortaan anders zou zijn.
Ik klapte mijn laptop open en het eerste hoofdstuk stroomde eruit. En het bleef stromen. Hoofdstuk na hoofdstuk om het verhaal te vertellen van Efra: een jong meisje met een groot lot. Het voelde kloppend en onwennig tegelijk, met bonzend hart stuurde ik mijn schrijfcoach de eerste twee hoofdstukken. Haar reactie was zo enthousiast dat ik het niet zo goed kon ontvangen. Nog steeds niet trouwens, maar het doet mij goed dat zij met mij mee leest. Het boek nadert nu de ontknoping, de absolute climax, en ik weet dat er nog een paar delen zullen volgen. Het verhaal vertelt zichzelf en blijft stromen. Het is met name de uitdaging om tijd te vinden om ervoor te gaan zitten. Als ik schrijf, beweeg ik in het verhaal: ik stijg, zweef en daal. Het is als een film die ik in woorden aan papier toevertrouw waarbij ik iedere vorm van tijdsbesef verlies en er helemaal induik.
Epic fantasy
Het is een prachtige reis die ik aan het maken ben en zo langzaamaan deel ik met steeds meer mensen dat ik een boek schrijf. De aanname dat het over mijn werk als coach gaat, is snel gemaakt. Met een binnenpretje benoem ik dan het genre als epic fantasy om vervolgens na de verbazing de verrassing en verwondering te zien ontstaan. Want wie is er nu niet geboeid door het genre waar liefde, de strijd tussen goed en kwaad, magie en mythologische wezens elkaar ontmoeten. Waar gelaagdheid in zit waardoor je er alsmaar nieuwe lijnen in zult lezen. Hoe ik zelf het overzicht behoud? Geen idee! Wel weet ik dat het mij enorm helpt om, net als in de periode waarin ik fanfiction schreef, onderdeel uit te maken van een community. Het Schrijfzin Membership biedt bedding en ik voel mij gesteund en gedragen.
Wordt vervolgd
‘Nog twee of drie hoofdstukken en dan is het klaar,’ vertel ik trots en met glimmende ogen aan mijn kapster Maureen. Ik zal de komende periode meer gaan delen over het boek, het verhaal, de personages en hoe het verder gaat. Het is mijn droom om het uit te geven en de eerste zaadjes zijn geplant om na voltooiing van het boek de eerste stap in de richting van een tastbaar boek te zetten.
Ervaar je net als ik een verlangen om te schrijven? Puur voor jezelf? Kijk dan eens naar het aanbod van Marije van den Bovenkamp op de website van Schrijfzin.
En ben je nieuwsgierig naar Maureen Hoeve? Hier is de website naar Hairstudio Welldone.
Marianne
29 mei 2019
Wauw Maaike, wat bijzonder. Mooi hoor! Veel succes en plezier met het schrijven van de laatste hoofdstukken.
Maureen
29 mei 2019
Wat een ontzettend leuke blog, en wat leuk dat ik er ook in voor kom
Ben heel nieuwsgierig naar je boek!
En als het net zo mooi geschreven is als je blog dan is het fantastisch!
Heel veel succes
Katrien
30 mei 2019
Hi Maaike,
Alleen al hoe je schrijft over het schrijven boeit me! Je maakt me nieuwsgierig Maaike… plezier met je laatste hoofdstukken ik blijf dit verhaal graag volgen 😉
Liefs Katrien
Nancy Tiepel
30 mei 2019
Ik ben heel benieuwd naar je boek! Zodra het uitkomt, ga ik het kopen en lezen!
#nualzinin