Hoe ik het voorbije jaar plek gaf
Mijn voeten zinken weg in het natte zand en ik voel zowel het zeewater als de aarde aan mij trekken. Het water is zo koud, dat ik steeds minder gevoel ervaar in mijn onderbenen. Gek genoeg voel ik me daardoor nog meer verbonden met de zee en het zand, met water en aarde. Ik heb bewust dit moment van de dag gekozen, zo laat mogelijk voor zonsondergang. Het strand is nu verlaten, waardoor ik de aanwezige leegte kan omarmen. Starend naar de horizon zie ik donkere wolken naderen, de wind steekt op en mijn haren waaien zo vaak voor mijn gezicht dat mijn blik vertroebelt. De wind fluit, de zee buldert en ik ben. Samen met de leegte en mijn verhaal, walsend naar een nieuw begin.
De weg vrijmakend
Ik hoor een geluid achter mij en als ik omkijk zie ik onze hond Fons vragend naar mij kijken. Zijn snuit is zo sprekend dat ik zijn gedachten kan lezen: ‘wat ben je in hemelsnaam aan het doen?’ Meneer houdt niet van water en begrijpt ook niet waarom ik het juist opzoek. Toch blijft hij trouw in mijn buurt en laat hij met opgetrokken wenkbrauwen weten dat hij geduldig wacht totdat ik mijn verstand heb hervonden. Geestig, aangezien ik mijn verstand juist meer in verhouding probeer te brengen tot mijn gevoel. Zoals ik dat ieder jaar rond de jaarwisseling doe. Terugkijkend op een jaar vol gebeurtenissen, bewegingen, gevoelens, vraagtekens, inzichten, ontmoetingen, worstelingen en ervaringen. De weg vrijmakend voor een nieuw begin.
De natuur draagt bij
Waar de dag begon met een straffe en koude wind, heeft deze nu krachtiger vorm aangenomen. De natuur lijkt bij te willen dragen aan het ritueel dat ik mezelf heb gegeven, namelijk de beweging van het oude naar het nieuwe. Wat laat ik achter en wat neem ik mee? Het is als het ware een wals: van komen en gaan, van geven en nemen, van laten en aannemen, van verstand en gevoel. Het is de tijd van dualiteiten, de tijd om afwegingen te maken en balans te hervinden. De wind wervelt om mij heen en zo ook het zeewater in de branding. Het zand onder mijn voeten maakt zelfs een draaiende beweging, waardoor ik tot aan mijn enkels verzink en mij met alle elementen verbonden voel.
Afstemmen met een ademtocht
Ik stem met een ademtocht af op wat zich aandient en allereerst is daar dankbaarheid: voor onze gezondheid, voor deze plek, voor ons huis, voor de contacten die we dit jaar hebben gelegd. Voor de viervoeter die ons thuis nog meer betekenis geeft met zijn lieve en speelse aanwezigheid. De dankbaarheid gaat door mij heen en maakt vervolgens plaats voor een mengeling van gevoelens: over de keuze om na een jaar in het verpleeghuis te hebben gewerkt terug te keren naar mijn coachpraktijk, over slecht nieuws dat dierbaren hebben gekregen over hun gezondheid, over de transitie van onze oudste naar de middelbare school. Over het gemis van mijn innerlijke schrijver en vertelster, over de zoektocht naar mijn eigen pad en de uiteindelijke keuze om voorwaarts terug te keren naar mezelf.
Het komt samen als een melodie
Zo sta ik daar nog even, in de branding met alles dat was, is en zal zijn. Gevoelens rijzen en dalen, gedachten dansen mee, beelden komen langs en ik verweef alles tot een geheel. Donker en licht, blijdschap en verdriet, zoeken en vinden. Alles mag er zijn en samenkomen als een melodie. Zo krijgt het voorbije jaar plek in mij en in mijn levensverhaal.
Weven om heel te maken
De donkere wolken komen steeds dichterbij en de harde wind is zowel overweldigend als bevrijdend. De verstilling van mijn innerlijk wordt overstemd door de elementen, de leegte van het verlaten strand is gevuld met mogelijkheden en nodigt uit om voorwaarts te gaan. Ik maak mijn voeten rustig los van het natte zand. Nu voel ik de kou des te meer en ik trek snel mijn sokken en laarzen aan om vervolgens verder te lopen, onze labradoodle aan mijn zij. Mijmerend en wevend om het verhaal heel te maken.
De schrijver in mij is uit een winterslaap ontwaakt
Ook dit jaar is een hoofdstuk van mijn levensverhaal, waarbij het einde van het jaar bij uitstek geschikt is om de verhaallijnen de revue te laten passeren. Sommige delen daarvan bevatten een begin en een einde, maar er zijn ook losse eindjes die ik nog niet kan verbinden met het grotere geheel. Ik geef mee aan de wind wat ik achter wil laten en sluit in wat ik wil meenemen. De schrijver in mij is na een winterslaap ontwaakt en klaar om in samenwerking met de vertelster en de weefster verhalen te weven.
Ik ben terug en klaar om het nieuwe jaar te verwelkomen.
Ben je nieuwsgierig wat ik als coach voor jou kan betekenen? Kijk hier voor meer informatie en neem gerust contact met mij op. Ik heb momenteel ruimte voor nieuwe coachees in Rotterdam en in Zierikzee. Voel je welkom!
Liever luisteren? Dat kan hier…
NB: deze mijmering is tevens geplaatst op Blogzinnig