Hoe maak je een fantasy-wereldkaart?
In 2018 merkte ik dat ik een omvangrijk verhaal aan het schrijven was. De magische wereld stroomde uit mijn vingers en pas na enkele hoofdstukken besefte ik dat het een boek ging worden. Ik wist niet zeker of ik het zou kunnen voltooien, tot ik voelde dat ik halverwege was en ineens zag hoe het verhaal zou eindigen. Ik was er zelf ronduit verontwaardigd over; ik heb er een enorme hekel aan als auteurs met een cliffhanger eindigen die in je aandacht blijft plakken totdat je verder kunt lezen. Toch is dat wat epic fantasy kenmerkt: aan de pen van schrijver blijven hangen alsof je het verhaal eruit kunt trekken. Toen de laatste scène eenmaal helder was, werd daarmee tevens duidelijk dat er hoe dan ook een tweede boek ging volgen en zo veranderde ‘Het Boek van Efra’ in een serie met ‘Insula’ als titel van het eerste deel.
Een fantasy-wereldkaart
Al schrijvende ontstond in mij een magische wereld en naarmate de voltooiing van het boek naderde, wist ik dat ik die wereld in de vorm van een kaart aan het boek wilde toevoegen. Ik kwam voor een flinke uitdaging te staan; want hoe creëer je een fantasy-wereld?
Zij die mij voorgingen
Epic fantasy is mijn favoriete genre om te lezen, ik verslind series en lees ze gerust meerdere keren. Wat mij mateloos fascineert, is dat de verhalen uit verschillende lagen bestaan en dat ik telkens een nieuw laagje kan verkennen. Waar het begon met Terry Goodkind, Raymond Feist en Robin Hobb ben ik de laatste jaren erg onder de indruk van Sarah J. Maas. Al deze schrijvers zijn grootheden op het gebied van fantasy en ze hebben ieder een eigen stijl. Een ongeschreven regel in het genre is dat de wereld die door de auteur wordt geschapen grafisch wordt weergegeven om vervolgens voorin het boek te worden geplaatst. Ik ken talloze voorbeelden en bladerde al lezende regelmatig terug naar de kaart om te kunnen volgen waar het verhaal zich bevond. Het was voor mij dan ook een absolute must een kaart van mijn Lage Wereld te maken.
Lang leve Google
De vraag was: waar te beginnen? Ik kende talloze voorbeelden en verzamelde een aantal kaarten van bekende schrijvers. De stijlen waren divers: donker of licht, gedetailleerd of slechts in grote lijnen, groot of klein. Het was aan mij om mijn weg te vinden. Op YouTube vond ik verschillende tutorials die handvatten gaven om mee te beginnen. Dus trok ik de keukenkastjes open voor een pot jelly beans, een pak rijst en raapte ik in de tuin van de buurman een handvol kiezelsteentjes (sorry daarvoor, buurman…). Waarom?
Cartografie vanuit toeval
De tip die ik veel voorbij zag komen was om de jelly beans of steentjes random op een vel papier te laten vallen en de ontstane vormen om te trekken. Op die manier zou het toeval de vorm van de fantasy-wereld bepalen en was het daarna een kwestie van finetunen. Eerlijk is eerlijk, ik heb als een volleerd Yahtzee-speler meerdere worpen gedaan en fanatiek omgetrokken tot ik er kramp in mijn vingers van kreeg. Het eindigde ermee dat ik misselijk was van alle jelly beans die ik had verorberd en niet tevreden was met wat deze benadering me had gebracht. De vormen waren te grillig of te rond, de wereld werd te klein of juist te groot. Hoewel deze methode voor velen had gewerkt, was het niet mijn manier. Dus zocht ik verder.
Zoek en gij zult vinden
Cliché en toch waar. Op een ochtend werd ik wakker en bedacht ik dat de Lage Wereld helemaal niet zo veel van onze eigen wereld verschilt. Ik besloot inspiratie te zoeken op de wereldkaart van onze aarde en mijn ogen dwaalden naar het meest afgelegen continent dat mij altijd al heeft geboeid: Oceanië. Ik vergrootte Australië en Nieuw-Zeeland en begon met de vormen van de landlijnen te spelen: oprekken, versmallen, omdraaien en anders positioneren ten opzichte van elkaar. Nieuw-Zeeland is op allerlei manieren gekanteld en van plek verwisseld. Het was even ploeteren, maar ineens had ik het: mijn cartografische weergave van de epic fantasy wereld van Efra Kalan. De Lage Wereld had vorm gekregen en lag tastbaar voor mij. Het klinkt misschien wat dramatisch, maar het voelde als een flinke mijlpaal. Alles klopte en ik begon verder te onderzoeken hoe ik de ontstane contouren kon opvullen en de wereld verder van details kon voorzien.
Koninkrijken, landsgrenzen, natuur en het onbekende
Al schrijvende had ik ontdekt dat de Lage Wereld vier koninkrijken kende en daarnaast was Insula een op zichzelf staand rijk. Ik verdeelde het ontstane continent in 5 delen en liet het potlood in mijn hand zelf een weg zoeken. Vervolgens begon ik massale bergmassieven in te tekenen, de symbolen hiervoor had ik online gevonden. Na de gebergten volgden meren en rivieren, gevolgd door bossen. Er ontstond een moeras op de grens tussen Aventine en Darkol, een vlakte tussen Vilera, Darkol en Insula en ik wist ook waar de hoofdsteden van de koninkrijken moesten komen te liggen. In het midden van Darkol aan de voet van het Atara Massief lagen de mijnen van Jago. Ik liet alles ontstaan en gaf er plek en vorm aan zonder er al te veel over na te denken.
Ik tekende stap voor stap in en begon een paar keer opnieuw. Ik zag de wereld voor mijn ogen ontstaan, daar waar hij tot op dat moment slechts in mijn innerlijke wereld had bestaan. Ik besloot het continent niet helemaal te tonen, waarom wist ik niet. Er was iets onbekends en wellicht onheilspellends aan het feit dat Insula aan de linkerzijde van de kaart stopt. Ik was nieuwsgierig wat zich daar bevond, in het gebied dat buiten de kaart was gevallen. Inmiddels wist ik dat ik dergelijke toevalligheden pas zou begrijpen als het verhaal zover was.
Niels
Nadat de eerste schetsen klaar waren, belde ik mijn goede vriend en grafisch vormgever Niels voor ‘t Hekke. Hij reisde al een tijdje mee met de ontwikkeling van de kaart en had aangeboden de door mij getekende kaart te digitaliseren. Trappelend opende ik enkele weken later de e-mail met daarin de eerste opzet. Samen werkten we die verder uit tot we met een gevoel van trots het eindresultaat konden bewonderen.
Toeval bestaat niet… echt niet…
In de periode daarna kwamen er allerlei ogenschijnlijke toevalligheden op mijn pad. Het waren nieuwsberichten, vermeldingen in televisieprogramma’s of verhaallijnen in het tweede boek die een bizar verband hielden met de wereldkaart. Wil je weten wat zoal? Daar schrijf ik binnenkort een blog over.
Het tweede deel
Inmiddels ben ik een heel eind op weg met het schrijven van het tweede deel van de serie ‘Het Boek van Efra’. De kaart geeft mij nog altijd houvast en inspiratie voor het verhaal en ik ben trots op het resultaat van wat Niels en ik hebben gemaakt. Op mijn Facebookpagina kun je de ontwikkelingen van het schrijfproces volgen. Ben je benieuwd naar ‘Insula’? Je kunt het boek hier bestellen, zowel de paperback als het e-book.