Rimpelspringen
Hand in hand rennen ze het strand op, uitgelaten om elkaar weer te zien en allebei toe aan een tripje naar zee. We naderen het einde van de dag en na een koude, wisselvallige week met veel wind en regen is de atmosfeer nu rustig en uitnodigend. De lucht begint te verkleuren; het lichte en heldere blauw transformeert in een rijkdom aan okergeel en oranje. De zon zakt steeds verder in de zee en draagt het oranje om en over zich heen als een deken. Tijd om te gaan slapen, op de bedding van de zee. De meisjes daarentegen, hebben een flinke bonk energie en wat is nu een betere plek om die de ruimte te geven dan op het strand? ‘Hebben we nog tijd, mam, gaan we nog niet eten?’ roept Maud over haar schouder. Er is nog tijd, lieverd. Ga maar spelen met je vriendin, met je ‘amie’.
De keuze
De keuze om met het hele gezin naar Zeeland te verhuizen was een omvangrijke: nieuwe plek, nieuwe school, nieuwe mensen leren kennen en een tweede locatie voor mijn praktijk. Ons gevoel ging twee kanten op: aan de ene kant lonkte het verlangen naar lucht, licht en ruimte. De lokroep van de natuur en de kust was een bekende voor ons alle vier, toch hadden we het nog niet eerder hardop gesproken over verhuizen. De andere kant van het gevoel was de beladenheid om het vertrouwde los te laten. Ik kon die voor mezelf voelen en nog sterker voor onze kinderen. Ze hadden hun draai in Rotterdam met school, sport en vriendschappen. De verbinding met ons vorige thuis was niet eenvoudig om los te laten. Het is een proces geweest dat gepaard ging met de nodige ups en downs. Een deining als het ware, met rimpelingen die klein begonnen en ver reikten. Nu ik Maud met haar vriendin Elise over het strand zie hollen, dansend en springend, voel ik de reikwijdte van die rimpelingen. Vandaag, tijdens ons strandbezoek, krijgen die rimpeling de aandacht die ze verdienen.
Best Friends Forever
Toen Maud anderhalf was, ontmoette ze Elise op het kinderdagverblijf. De meisjes waren direct aan elkaar verknocht: ze konden heerlijk samen spelen en met hun frisse, pittige persoonlijkheden waren ze aan elkaar gewaagd. In een mum van tijd waren ze ‘best friends forever’. Ook haar moeder en ik raakten bevriend, toen volgden de jongens en vervolgens de vaders. Twee gezinnen in verbinding en hoe mooi dat we allemaal dezelfde droom hadden: wonen in Zeeland.
Hoewel de verandering groot is, hielp het dat onze vrienden ook gingen verhuizen. De kinderen konden elkaar vinden in de veranderingen en zo werd de emigratie een gedeeld proces. Eind februari vertrokken we alle acht naar Zeeland, weliswaar aan verschillende kanten van Schouwen-Duiveland. Klaar voor een nieuw begin.
Rondleiding
‘Lies, dit is de zee!’ roept Maud luidkeels, met haar armen wijd gespreid in een poging de volledige reikwijdte van de zee te vangen. Het is belangrijk voor haar om haar nieuwe omgeving aan haar vriendin te laten zien en een gepaste introductie van het zilte sop maakt daar onderdeel van uit. ‘Jij hebt een strand met zand, ik heb een strand met schelpen!’ roept Elise. Arm in arm, hand in hand, ze zijn zo blij dat ze elkaar weer zien dat ze de verbinding ook lijfelijk behouden. Het is vertederend en ik wandel rustig achter ze aan. Het getij heeft kleine poeltjes gecreëerd en lachend waden ze erdoorheen. Ze rennen samen naar de branding en hun uitbundigheid heeft dezelfde dynamiek als de golfslag. Ze stropen hun broekspijpen op en lopen een stukje het water in. En dan begint het. Het rimpelspringen.
Rimpelspringen
Misschien heb je allerlei associaties gekregen bij het lezen van de titel van deze blog. Voel je vrij ze bij de reacties te laten weten, ik ben benieuwd! Het woord plopt spontaan in mijn bewustzijn zodra ik de meisjes iets zie doen wat vroeger eindeloos vermaak voor me was. Met laarzen en opgestroopte broekspijpen wachten ze op een naderende golf. De golf breekt en rolt hen rustig over het strand tegemoet. De truc is om op tijd te springen, over de rimpel heen. Joelend en juichend veren ze op, voetjes uit het zand, de rimpeling van het zeewater rolt onder hen door. Voilà, rimpelspringen. Zeg nou zelf, dit ken jij toch ook? Zowel van het strand als van het leven?
Rimpelingen
Ik kan niet anders dan de symboliek zien in wat ze doen. Ze springen samen over de rimpelingen van het water en spelen ermee. De ene keer springen ze wel, de andere keer niet. Ze rennen een paar keer voor de golven uit, om vervolgens net zo hard achter de zich terugtrekkende golf aan te rennen. Sommige golfjes laten ze tegen hun laarzen aanspoelen, waardoor de rimpeling zich naar hen voegt en om hen heen uitwaaiert. Ze houden elkaars hand vast en waar ze eerder honderduit kletsten, zijn ze nu rustig en stil. Golf na golf breekt op de kustlijn en nu het vloed wordt zwellen ze in rap tempo aan.
De rimpelingen komen verder en verder en de meisjes zoeken een nieuw plekje op. Ik sta een eindje achter hen, en ben verwonderd over wat ze delen. Ze zoeken de rimpelingen van het leven op, samen. De ene rimpeling laten ze gaan en over zich heen komen, bij de volgende springen ze er met power en geconcentreerde snoetjes overheen. Het is wat ik vroeger deed en op mijn manier nog steeds doe. Het is een manier om vertrouwen te krijgen in je eigen kunnen, te voelen dat je kunt springen en weer op beide benen landt, ervaren dat je je eigen bedding kunt zijn. Ervaren wanneer het water te sterk of diep is en het goed is om op iemand te leunen en te leren zwemmen. Het is ook een kwestie van ervaren dat het mogelijk is de golf zich naar jou te laten voegen als hij tegen je aan en langs je heen spoelt.
Voor veel kinderen is het een manier om van jongs af aan te wennen aan het water en de woeligheid die ermee gepaard gaat. Rustig aan, spelenderwijs beginnen bij de teentjes. Het water komt eraan, ze joelen van de emoties die ze daarbij ervaren, schrikken enigszins van de kou als het water hun voetjes raakt en ervaren de lichte trek waarmee het water zich weer terugtrekt. Ze leren respect te hebben voor de kracht en omvang van de zee en tevens waar hun grenzen liggen.
Deining
De meisjes hebben allebei op hun eigen manier deining ervaren in hun leven. Verbinding maken met het water helpt ze om hun energie op te schonen en op te laden.
We zijn inmiddels een half uur verder en ze staan nog altijd bij zee. Ze zien de golven aankomen, bereiden zich voor, wachten tot de golf overgaat in rimpelingen en springen er dan joelend overheen. Keer op keer op keer. De eerdere stilte en concentratie hebben plaatsgemaakt voor euforie en plezier. Ze landen telkens weer op hun voeten en verbinden zich steeds meer met hun lichaam. Ze bukken om met hun handen door het water te gaan en maken handafdrukken in het natte zand. Ik hoor Maud vertellen over een zeedraak met de naam Baern en kan een grijns niet onderdrukken.
Ze hebben plezier in hun spel met de zee en besluiten nu dat ze zeepaarden zijn. Ze schrapen met hun laarzen door het zand, produceren hinnikende geluiden en maken elegante sprongen. Inmiddels zijn hun broekspijpen afgezakt en nat geworden. Nu het vloed wordt, is de deining van het water toegenomen. Het is tijd om te gaan en thuis bij de open haard op te warmen. Hun gezichtjes blozen van de frisse wind en van plezier. ‘Ik ben zo blij dat we hier wonen,’ zegt Maud tegen haar vriendin. ‘En ik mis je.’
Verbinden aan zee
Later die avond breng ik Maud naar bed en we nemen zoals gewoonlijk de dag door. Ze gaapt flink en heeft een tevreden uitdrukking op haar gezicht. Ze kruipt dieper onder haar deken en kijkt me aan met haar grote bruine ogen. Ogen in de kleur van haar vader en met de diepliggende deining van haar moeder. ‘Ik mis haar nu al, mam.’ Ik aai over haar blonde krullen en stop haar stevig in. Ik streel haar wang en druk er een dikke kus op. ‘Je mag haar missen. Weet dat Elise hier altijd welkom is en jij ook bij haar.’ Ze knikt en haar ogen vallen al dicht. ‘Het was leuk, zo over de golven springen,’ mompelt ze. ‘Het rimpelspringen bedoel je?’ vraag ik. Ze opent één oog en kijkt me bedenkelijk aan. ‘Is dat niet van dat ene sprookje?’ Ik weet gelijk welke ze bedoelt en spreek in de naklank van de woorden van Grimm: ‘Iedereen weet, iedereen weet, dat dit rimpelspringen heet.’
Doe je mee?
Wil je eens ervaren hoe het is om gecoacht te worden aan zee? Voel je welkom en neem gerust contact met me op. Voor een goed gesprek of voor een portie rimpelspringen!
NB: dit blog is tevens geplaatst op Blogzinnig.nl
Foto bewerkt met #deeparteffects