Ik weef, dus ik ben
De draden dwarrelen om mij heen, als een rustige stromende massa. Ze bewegen vloeiend, ieder in een eigen vorm, ritme en kleur. Ik zit in het midden van de wervelingen en mijn handen ontvangen wat de draden te vertellen hebben. Soms is het een enkele draad die zich met mijn vingers verbindt en een verhaal vertelt, een andere keer is het een kluw van draden waarin ze onderling aftasten welke het voortouw mag nemen. Af en toe kom ik een knoopje tegen en vraagt het tijd en aandacht om dat te ontrafelen, voordat het verhaal zichtbaar wordt.
De draden stromen door mijn handen en landen op het weefgetouw. Denken is ergens ver op de achtergrond, gevoel en overgave leiden de weg. Met een ritmisch getik krijgen de ogenschijnlijk losse draden een patroon en daarmee een plek in het grotere geheel. Als ik er van dichtbij naar kijk, kan ik ze allemaal zien: over elkaar heen, naast elkaar en vervlochten. Iedere draad heeft structuur en een eigen bestemming. Als ik opsta, mijn benen strek en rustig met mijn schouders rol om de stramheid eruit te laten vloeien, zie ik iets anders. Van een afstand wordt het geheel zichtbaar en het wonderlijke verhaal dat het dicht. Ik? Ik ben een weefster.
Icaro
In het Amazonegebied bestaan traditionele geneeswijzen, waarbij wordt geleund op de verbinding met de helende werking van de natuur. Veel rituelen gaan gepaard met gezang en de icaro is daar een voorbeeld van. Het zogenaamde helende lied komt voort uit het intuïtief verweven van wat er is: klanken, woorden, intentie en nog zoveel meer dat zich niet altijd laat benoemen. Ólafur Arnalds heeft zo’n healing song opgenomen in zijn ‘Woven Song’. Je hoort het gezang van een sjamaan die de muziek diepere lagen geeft. Want dat is het mooie aan weven: je kunt aan de oppervlakte niet altijd zien hoeveel lagen er zijn en hebt dat ergens uit handen te geven.
Schrijven is weven
Mijn manier van schrijven is intuïtief. Er komt geen gedachte aan te pas. Aan de ene kant is dat spannend, omdat ik het schrijfproces en de voortgang ervan niet altijd kan sturen. Aan de andere kant is de overgave aan het verhaal iets moois waar ik open voor mag staan. Het geeft rust om te weten dat ik nieuwe draden mag opmerken als ze mij vinden en dat ik ervoor mag gaan zitten om ze via mijn handen en vingers plek te geven. De patronen die ontstaan zijn vooraf niet te zien, ik krijg hooguit een indruk of een beeld van waar het heen gaat. Dit maakt het schrijven net zo verrassend voor mij als dat het lezen van het verhaal voor de lezer is.
Schrijven is voor mij weven. Ik leg verbindingen tussen personages, verhaallijnen, werelden en alles wat de natuur bevat. En hetgeen wat daar voorbij is, namelijk wat zich aandient in de leemte. De ruimte tussen alles die ogenschijnlijk leeg is, tenzij je er daadwerkelijk oog voor hebt.
Ik weef dus ik ben
Descartes (1596-1650) deed flink wat stof opwaaien toen hij de filosofie van Aristoteles een nieuw startpunt gaf in de richting van het rationalisme. Namelijk: ik denk, dus ik ben. Als weefster ervaar ik het anders. Door mijn gedachten tot rust te laten komen, krijg ik toegang tot zoveel meer dan ik met mijn denken kan bereiken en dat definieert wie ik ben. Daarom neem ik de vrijheid, met alle respect naar meneer Descartes, om te zeggen: ik weef, dus ik ben.
De weefsters in het verhaal
De weefsters hebben een aanzienlijke rol in het grotere epic fantasy verhaal dat ik momenteel aan het schrijven ben. In het eerste deel, ‘Insula’, maken we kennis met Sèren. Zij is een weefster die de magische woorden van een alles veranderende profetie bij zich draagt. De hoofdpersoon Efra heeft zoveel vragen over de weefsters en krijgt van drakenverzorger Addoli de volgende uitleg:
‘Hun magie zit in het weven. Het is niet de fysieke bezigheid die je waarschijnlijk weleens hebt gezien, waarbij tapijten en kleden worden gemaakt op een weefgetouw. Weefsters leggen met hun magie verbanden, ze worden geroepen om orde in de wereld te brengen. Je kunt ze het beste zien als de verbinding met de leemte tussen gebeurtenissen, mensen, plaatsen. Die leemte is alleen niet leeg, maar vult de ruimte ertussen juist op. Het is een andere vorm van waarnemen.’
In het tweede boek krijgen we meer van de weefsters te zien, hoewel ze uiterst mysterieus en onpeilbaar blijken te zijn. Zeer waardevol, omdat het je doet beseffen dat er zoveel is waar je met je verstand niet bij kunt. Maar wel je je wel over kunt verwonderen.
Weef jij ook?
Misschien herken je dat je jouw hele ziel en zaligheid in een creatie kunt stoppen. Een schilderij, tekening, boek, presentatie, inrichting, muziekstuk of planning. Het maakt niet zoveel uit wat het is. Voordat je eraan begint, heb je er een voorstelling van. In de vorm van een beeld, emotie of voorstelling. Als je er aandacht, liefde en een gezonde dosis van jezelf in stopt, kom je op een punt waarop je het eindresultaat in handen hebt of voor je ziet. Het tapijt ligt op de grond of hangt aan de muur, de sokken zijn klaar om gedragen te worden, het schilderij kan worden verkocht, de zandsculptuur kan worden bewonderd of het gerecht mag worden geserveerd. Creëren is ook een vorm van loslaten en uit handen geven. Je begint met een beeld of gevoel, vervolgens breng je verschillende elementen samen en zie je het ontstaan.
Woven song
Voor mij is de muziek van Ólafur Arnalds een anker in het hele proces, hij helpt mij om met mijn aandacht bij het weven te zijn. Ólafur weeft muziek, ik weef verhalen. De sjamaan in het muziekstuk is ook aan het weven: zij brengt zoveel elementen samen als nodig is om te kunnen helen. Wat heeft het lied jou te vertellen? Wat weef jij? Welke samenhang zie jij in de wereld om je heen? Open je met nieuwsgierigheid voor de weefster in jou en ik ben benieuwd wat zij jou te vertellen heeft.
Nieuwsgierig?
Toen ik het manuscript van mijn tweede boek voltooide, kwam na de euforie een flinke leegte. Het draad was op, dit deel van het verhaal was verteld en ik had af te wachten wanneer het vervolg zich zou aandienen. Ik heb mij overgegeven aan de leemte tussen het een het ander. De ruimte tussen het einde en een nieuw begin. En toen, deze week, dwarrelde heel voorzichtig een nieuwe draad naar mij toe. In de vorm van een muziekstuk en een kleur kwam het vervolg van het verhaal fluisterend en zingend tot leven.
Volg alle ontwikkelingen rondom Het Boek van Efra.
Wil je weten hoe ik het weven inzet in mijn coaching? Meld je dan via de contactpagina aan voor een kennismaking. Je bent welkom!