Bij de visboer
Derek, de lokale visboer, kijkt me met een brede glimlach aan als hij trots en met geroutineerde bewegingen de in het frituur badende kibbeling husselt. Ik ga iets dichter bij de kar staan om te schuilen voor de regen en mijmer wat. Woensdagochtend is mijn regelochtend: boodschappen halen, wasjes draaien en als beloning voor de huishoudelijke nijverheid trakteer ik mezelf op een latte macchiato en een uurtje schrijftijd. Terwijl de kibbeling suddert en pruttelt, voel ik dat ik word bekeken. De tegen mijn benen leunende boodschappentas kraakt als ik me fronsend omdraai om het paar ogen te vinden dat mij aandachtig observeert. Ik hoef niet lang te zoeken, want binnen een seconde ontmoeten mijn blauwe ogen twee blinkende zilvergrijze kraaltjes.
Ont-moeting
Verrast knipper ik terug. Het gezellige geklets van de visboer valt weg en ik zie alleen nog de vogel die statig op het reclamebord voor mij zit. Hij gluurt naar mij, ik kijk naar hem en er wordt van alles uitgewisseld. Het dier zit zo rustig voor me, zijn veren vochtig van de regen. Ik zie regendruppels op zijn kop en dat hij er een kuifje van heeft gekregen. De vogel houdt zijn kop wat schuin alsof hij mij net zo aan het bekijken is. Onbewust gaat mijn hand naar mijn eigen haar om te checken of ik zelf ook niet een verregende coupe met kuif heb. Ondanks de tijd van het jaar is het vandaag koud en nat en net als ik dieper in mijn jas duik, doet de vogel hetzelfde. Hij maakt zich kleiner en lijkt zich in zijn gevederde nekkraag te nestelen. Het is net een sjaal, handig! Ik ben zo verrast door deze ontmoeting, dat ik spontaan ben vergeten wat ik vanochtend nog moest doen. Het moeten is naar de achtergrond verdwenen en er is ruimte ontstaan. Ik grijns naar de vogel en bedank hem in stilte dat hij mijn actieve geest in een mum van tijd terug in het moment heeft gebracht.
Kauwen
De laatste maanden kauw ik op een stuk proces dat veel met me doet. De beweging is lang geleden in gang gezet, voelbaar en zichtbaar geworden tijdens mijn scholing in systemisch werk en heartfulness. Sinds enkele maanden geef ik het de aandacht die het overduidelijk vraagt door zelf in coaching te gaan. Het is een liefdevol openstellen om vervolgens laag voor laag te verkennen en verdiepen. Het sleutelwoord hierin is ‘liefdevol’, want ik kan te midden van de groei en daarmee gepaard gaande onrust naar lieve lust aan de slag met zelfcompassie. Dat klinkt heerlijk, de werkelijkheid is uitdagender. Ups en downs, pieken en dalen. Zonder wrijving geen glans en dat betekent kauwen.
Jawbreakers
Vroeger was ik gek op jawbreakers: van die kauwgomballen waar je een eeuwigheid over deed en die zowel van kleur als van smaak veranderden naarmate je er langer op sabbelde. Vooral het verrassingselement vond ik leuk en hoe mijn lichaam reageerde op de overgang van zoet naar zuur, van zuur naar uiterst pittig en dan weer terug naar zoet. Gaandeweg probeerde ik de bal door te bijten om erop te kunnen kauwen en bellen te blazen, dat lukte echter pas als er voldoende lagen waren opgelost.
Misschien is deze metafoor wat typisch, toch kijk ik ook zo naar groeiprocessen. Als de tijd rijp is, na de diversiteit aan smaken van het leven ervaren te hebben, komen er zichtbare en voelbare barstjes in de oppervlakte en openbaart zich van binnenuit een nieuw veld. Voor de één een ordinaire kauwgombal, voor mij een toverbal: achteraf gezien was de hele ervaring magisch en werd me duidelijk dat ik het zoet des te meer kon waarderen door het zuur dat eraan vooraf was gegaan.
Kintsugi
Terwijl ik in contact met de vogel tegenover me nog altijd aan jawbreakers sta te denken, grinnikend om de creatieve wegen van mijn eigen geest, merk ik op dat ik de laatste tijd heen en weer ga tussen smaken. Het hele spectrum is voorbijgekomen, ik merk nu de barstjes op en kan me richten op wat zichtbaar wordt. Juist door de barstjes, door de breuklijnen, valt licht op iets dat ik eerder nog niet helder kon zien. Er komt ruimte voor licht, begrip en helen. Bedding voor groei en vertrouwen om te aarden.
Ken je de Japanse term kintsugi? Vertaald betekent dit gouden verbinding of gouden reparatie. Keramiek, dat breekt door gebruik wordt met goud- of zilverkleurige lak hersteld. De gedachte erachter is dat juist de duidelijk zichtbare breuklijnen bijdragen aan de schoonheid van het voorwerp.
In mijn coachpraktijk merk ik dat het voor velen een vreemd iets is om breuken in de eigen levenslijn te zien als iets moois of zingevends. Dat de breuken, door er liefdevolle aandacht aan te besteden, met goud zichtbaar mogen zijn.
Wees lief voor jezelf, alles op zijn tijd…
Samen kauwen
Wie zegt dat dit een eenzaam proces moet zijn? Delen, doorgeven, van elkaar mogen leren en elkaar steunen maakt de ervaring liefdevoller. Eerlijk is eerlijk:
‘Hallo, ik ben Maaike en ik ben een eenzame kauwer.’
Als ik een breuk ervaar, trek ik me het liefste terug. Ik gun het mezelf meer in verbinding te mogen helen.
Nog altijd oog in oog met de vogel, haal ik mijn telefoon tevoorschijn en zie ik dat ik een berichtje van mijn coach Anna Touw-Smit heb. Ze reageert op mijn email van eerder vandaag waarin ik aangeef dat ik wat aan het mopperen ben op de zuurgraad en pittige smaak van mijn proces. Ik stuur haar een foto van de vogel en typ erbij: Ik word begluurd!
Derek heeft de kibbeling en haring inmiddels ingepakt en ik reken af. Ik vraag hem of de vogel vaker langskomt en wat blijkt? Hij is een paar jaar geleden uit het nest gevallen en door Derek en zijn collega’s opgevangen. Ze hebben hem verwend en laten groeien, waaruit zo’n waardevolle band is ontstaan dat het dier iedere dag bij hen langskomt en zich het reclamebord heeft toegeëigend. Derek geeft me een stukje kibbeling voor het dier, ik breek het doormidden en leg een helft op mijn handpalm. Ik doe een stap naar voren en kan de vogel nu van dichterbij bestuderen. Zijn veren staan her en der wat uiteen waardoor ik kan zien dat de laag eronder wat lichter van kleur is. Zijn veren vertellen een verhaal. De zilvergrijze kraaloogjes knipperen snel als hij ziet wat er in mijn hand ligt. Zachtjes steekt hij zijn bek uit, pikt rustig de vis uit mijn palm en begint er enthousiast op te kauwen. Ik steek de andere helft in mijn eigen mond. Al kauwend voel ik mijn telefoon in m’n jaszak trillen en ik lees de reactie van Anna op de vogel: ‘Wat mooi, dat is een kauw!’
Derek zwaait me uit en roept me na: ‘Mooi hè, de natuur!’
Hmmm…
Kauwen
Rustig aan
Tot de kern
Van een nieuw begin
Groei
Ben je nieuwsgierig naar wat ik voor jou kan betekenen? Neem vrijblijvend contact met me op.
Deze mijmering is ook geplaatst op het blogplatform Blogzinnig.