Posted by on 5 februari 2021

Inzeeuwen

‘Hier aan de kust, de Zeeuwse kust
Waar de mensen onbewust
Zin in mosselfeesten krijgen
En van eten slechts nog zwijgen
Als ze zat zijn en voldaan
Dan weer rustig slapen gaan’

– Bløf

Met twee kids op de achterbank rijd ik door het Zeeuwse landschap naar ons nieuwe huis. De songtekst van ‘Aan de kust’ van Bløf kan ik inmiddels dromen en ik blèr volledig off-key mee. Achterin wordt geroepen dat ze niet voor me zouden draaien als ik mee zou doen aan The Voice, gevolgd door gegiechel als ik semi-beledigd reageer. Om ze te plagen zing ik nog een toontje hoger, maar hun kreunende protest komt daar gemakkelijk overheen. We liggen met z’n drietjes dubbel, we hebben lol onderweg naar de kust.

Van stad naar strand

Nog maar even en dan laten we Rotterdam achter ons. Het is een gek idee, vooral omdat we hier jarenlang met veel plezier hebben gewoond. Een gebrek aan woongenot is niet de reden geweest om we verhuizen, meer het toenemende verlangen naar ruimte en zilte lucht. Nadat we een huis hadden gevonden, was het een kwestie van wachten tot de grote verhuizing. Nu die dichterbij komt, hebben we onze vaardigheid in multitasking ontwikkeld van redelijk naar topklasse. Want laten we eerlijk zijn: klussen in Zeeland, inpakken in Rotterdam, thuisonderwijs voor twee kinderen en twee banen, regelzaken voor zowel de koop als de verkoop, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het is veel tegelijk. De eindstreep is nu in zicht en zo doet een nieuwe term zijn intrede in ons gezin: inzeeuwen.

Mossel+bloembol=waterlelie

Toen mijn man en ik elkaar meer dan 14 jaar geleden leerden kennen, grapte mijn schoonvader regelmatig dat ik wel moest werken aan mijn inburgering in het Zeeuwse. We grapten en grolden samen dat ik als bloembol uit de Bollenstreek mijn beste beentje voor moest zetten. De beste manier om dat te doen? Zeevruchten eten, veel met de voeten in de zee en Zeeuws leren. Een paar jaar later was onze zoon Lucas onderweg en vroegen we ons af wat de kruising van een bloembol en een Zeeuwse mossel zou opleveren. Het antwoord: een waterlelie. Inmiddels hebben we er twee en is het ook voor hen tijd om in te burgeren in Zeeland.

68 jaar geleden: de Watersnoodramp

Afgelopen week was het 68 jaar geleden dat Zeeland werd getroffen door de Watersnoodramp. Dit kwam al aan bod toen we tijdens de zomervakantie twee weken in een geschenkwoning verbleven. Dit zijn woningen die na de ramp door verschillende landen aan Nederland zijn geschonken, zodat inwoners van de getroffen gebieden een dak boven hun hoofd hadden. Zodra corona het mogelijk maakt, willen we met de kinderen naar het Watersnoodmuseum in Ouwerkerk, zodat ze een goed beeld krijgen van wat zich heeft voltrokken. Wat ons betreft een belangrijk onderdeel van het inburgeren.

Ons woord van 2021: inzeeuwen

Zo beginnen we dus aan de volgende fase van de ‘emigratie’: de Zeeuwse inburgering! Mijn echtgenoot heeft het op zich genomen om ‘Zeeuws 101’ toe te voegen aan het curriculum van thuisonderwijs en ons de culinaire lekkernijen voor te schotelen. Ik richt me op een stukje historie en de muzikale kant van ons nieuwe thuis. Dus was ik dj tijdens de rit naar Zeeland en speelde ik onder andere Bløf, Racoon en Danny Vera af. We reden over de Brouwersdam en ik vertelde Lucas en Maud over Concert at Sea. Nog altijd krijg ik kippenvel als ik terugdenk aan de prachtige livemuziek met op de achtergrond de zon die langzaam in de zee zakte. Magisch…

Magie

Het zal je niet verrassen dat in Zeeland veel legendes en sprookjes de ronde doen. Griezelverhalen over spookhuizen, sprookjes en volksverhalen over vloeken, zeemeerminnen en toverfluitjes. Het was voor mij opvallend hoe heerlijk ik er kan schrijven, de magie hangt in de lucht, zit in de bodem en dwarrelt door het water.

Van de zomer schreef ik tijdens onze vakantie een hoofdstuk per dag en was het de uitdaging een pauze te nemen in de alsmaar voortdurende schrijfflow. Ik kijk er enorm naar uit om met mijn schrijfboekje en een thermos met thee naar het strand te lopen, neer te ploffen in het mulle zand en te horen wat de zee te vertellen heeft. Of de stilte van de duinen op te zoeken en te mediteren. Met de kinderen door het bos te banjeren en herten te spotten. De magie is er zo voelbaar dat ik verwacht me er snel thuis te voelen.

Aan de kust

Tijdens een schrijfdag aan zee rolde dit uit mijn pen:

Er is een brede strook van licht.

Daar, aan de horizon.

Ik voel dat het er is, ook als mijn ogen uit ongeloof vernauwen.

Daar, waar de pure lucht reikt naar het zilte water, worden zij verenigd in zacht licht.

Met elkaar verbonden.

Het licht is onderweg, en tegelijkertijd is het er al.

De trilling en spiegeling naderen in een zelfgekozen ritme,

dansend met de tijd en mijn ontvankelijkheid.

Spelend met het water en het leven dat het bevat.

Als de beweging van afwachten mij een moment te veel wordt,

sluit ik mijn ogen en open ik een andere poort om te ontvangen.

De wind brengt de woordloze boodschap,

gedragen op gelaagde lucht vol verwachting.

Draagt mij ernaartoe, verleidt mij.

Ik ben onderweg…

Wacht op mij…

Vertrouw op mij…

Ik ben onderweg…

Mijn hart springt op en voelt dat het klopt

Thuis. Hier aan de kust.

Benieuwd?

Ben je benieuwd of wonen aan de kust inderdaad de schrijfflow aanwakkert? Wil je weten hoe het schrijfproces van mijn tweede epic fantasy boek zich ontwikkelt? Neem een kijkje op mijn website.

Posted in: Blog