Je bent al flink grijs!
Neerploffend in de kappersstoel benoem ik gelijk het plan de campagne: ‘Graag highlights, maar niet te veel, en dan een zilverspoeling eroverheen.’ Ik ben er helemaal klaar voor, deze afspraak had namelijk al een paar maanden geleden gemogen… Terwijl ik mij verheug op de cappuccino en een ochtend me-time, maak ik via de spiegel oogcontact met de kapster, ze is voor mij een nieuw gezicht in de kapsalon. Ze begint geroutineerd en aandachtig mijn haren te borstelen en gaat er vervolgens met de kam doorheen. ‘Hmmm,’ zegt ze. ‘Je bent al goed grijs, ik denk niet dat de zilverspoeling nodig is.’ Ik knipper een paar keer en kijk haar dan toch wat verbaasd aan. Ze stapt opzij, waardoor het licht boven op mijn haardos valt, en warempel! Ik ben al flink grijs…
Een spoeling magisch zilver
Misschien zouden sommige vrouwen schrikken of een plan bedenken om al dat grijs te camoufleren, bedekken, wegdenken, negeren. Waar het voor de één een issue is, is het voor mij welkom. Toen ik in 2018 begon met het schrijven van de epic fantasyreeks Het Boek van Efra zag ik dat de vrouwelijke hoofdpersoon een transformatie zou doormaken en daarbij zilverkleurig haar zou krijgen. Haar haarkleur was verweven met haar lotsbestemming en maakte daar zelfs een wezenlijk onderdeel van uit. Waar het verhaal, als het ware een sprookje voor volwassenen, op sommige vlakken een afgeleide is van mij en mijn eigen leven, klopte het op dit vlak ook. Sinds het jaar daarvoor voorzag mijn toen nog Rotterdamse kapster mijn haardos met regelmaat van een glossy zilverspoelinkje. Op verzoek en geheel vrijwillig!
De magie van sprankelend zilver
Menig blog dat uit mijn vingers is gerold gaat over de maan. Zeker gedurende het schrijfproces van het tweede boek Lunaris leefde ik naar en met de maan. Ik schreef voornamelijk in de nacht, met het maanlicht als gezelschap en bron van inspiratie. Voor mij is er geen mooiere kleur dan het zilvergrijs van het vrouwelijk hemellichaam, wiens licht op haar hoogtepunt net zo fel kan zijn als dat van de zon. Heb je weleens een strand- of boswandeling gemaakt met het schijnsel van de maan? Geloof me als ik zeg hoe bijzonder dat is. De zee krijgt een zilveren randje, de golfslag wordt voorzien van glitters en zelfs het zand licht anders op. De bladeren aan de bomen lichten op en iedere regendruppel wordt voorzien van diepte en licht.
Te midden van de dualiteiten
In mijn coaching kom ik in veel gesprekken tegen dat cliënten de gedachte hebben dat ze een keuze moeten maken uit twee mogelijkheden: zwart of wit. Wanneer beide opties niet goed voelen, lopen ze vast op wat te doen en ontstaat een beleving van ontreddering en dolen. Wanneer je gelooft dat het antwoord ligt in een uiterste, kan de keuze groot en onneembaar voelen. Mijn uitnodiging luidt vervolgens: zoek de speelruimte op van het grijs. Zoek de bewegingsvrijheid van het midden van de ogenschijnlijke dualiteit. Door met vloerankers de waarde van het midden te verkennen en de ruimte ervan te mogen ervaren, ontstaat een palet aan mogelijkheden.
Vergrijsd zilver
Over een paar weken bereik ik de leeftijd van 44 jaar en nader ik steeds meer het midden van mijn leven. Het midden waarin ruimte komt voor grijs en waarin grijs ruimte maakt voor de waarde van het midden. Het mag gaan over het op waarde schatten van wat het leven tot nu toe heeft gebracht. Welke wijsheden neem ik mee, welke laat ik achter? Omarm ik de speelruimte van eigen-wijsheid? Welk pad kan daardoor worden geopend?
Ik omarm het grijs en verzilver het
De kapster vangt mijn blik en ik zie dat ze zich afvraagt hoe ik de gesignaleerde grijze haren zal ontvangen. Ze woelt nog eens door mijn haar, merkt op hoe mooi het goudblond overgaat in zilvergrijs en ik zie hoe het licht met de zilveren strengen speelt. Net als bij Efra:
‘De jonge vrouw die in de weerspiegeling mijn starende blik beantwoordde, gaf bijna licht. Zilveren licht, net als het zuivere licht van de maan. Puur zilver. Het scheen in en om haar heen waardoor ze leek te zweven in gezegend maanlicht. Dat was ik. Dat was wie ik nu was, wie ik behoorde te zijn. Mijn hand ging naar mijn haren. Ik streek er met mijn vingers doorheen en de lokken vielen voor mijn ogen. Het was overduidelijk. De lokken haar waren niet langer bruin, maar zilverkleurig. Mijn blik keerde terug naar het spiegelbeeld voor me en ik had niet door dat ik mijn gezicht aanraakte tot ik mijn reflectie dezelfde beweging zag maken. Mijn ogen… ook niet langer bruin en alledaags. Ze straalden als sterren aan de nachthemel.’
Deze passage uit Lunaris schiet door mijn gedachten, waarop ik de kapster met een brede glimlach toevertrouw: ‘Ik omarm het grijs en verzilver het.’
Meer weten?
Ben je benieuwd naar hoe ik in coaching verken met de dualiteiten van het leven? Wil je meer weten over mijn boeken? Neem gerust contact met mij op.
Liever luisteren? Dat kan hier…
NB: deze mijmering is tevens geplaatst op Blogzinnig.nl