Lunaris
‘Brrrr, wat is het frisjes!’ roept onze jongste. We liggen met z’n vieren in de tuin, op de zachte kussens van de loungeset. Allemaal onder een dikke fleecedeken en met onze blikken naar de nachthemel gericht. Het is kraakhelder en het aantal sterren boven ons is duizelingwekkend. Met als ‘center piece’ de volle maan, in al haar glorie. Statig en elegant. Stralend met haar zilveren licht geeft ze de nacht een magische gloed. Er zit een vertraging in haar aanwezigheid die de nacht verwarmt. Het donker is ineens niet meer zo duister. Er is licht dat de natuur bedekt met een troostende deken. Na een poosje gaan we toch maar naar binnen. Als de rest van het gezin slaapt en de stilte neerdaalt, kijk ik nog altijd vanuit bed omhoog naar de volle maan. Er begint iets te kriebelen en in te dalen. Ineens weet ik het: de titel van mijn tweede boek.
De kracht van de nacht
Al eerder schreef ik over hoe mijn tweede boek zo anders tot stand kwam dan het eerste. In toenemende mate zocht ik de schemering en de duisternis op om te schrijven, om de woorden die in mij opkwamen toe te vertrouwen aan papier. Het had grote invloed op mijn ritme, want hoewel ik bruiste van de energie tijdens het schrijven, stond ik redelijk brak op. Toch moest het zo, pas later begreep ik waarom.
De nacht heeft altijd een aantrekkingskracht op ons gezin gehad. Zeker sinds de verhuizing naar Zeeland zoeken we de natuur op als de zon is ondergegaan. Volle maan is zo’n mooi moment om ons vanaf het strand of vanuit de tuin te verwonderen of een natuurfenomeen dat zo oud is als de tijd. Vrienden gaan ook weleens mee en het is mooi om te zien hoe de kinderen stil worden als ze hun gezichtjes tot de maan wenden. Vol respect over iets wat nooit vanzelfsprekend zal zijn.
De maan aan het woord
‘Mam, maak je ons wakker als de maan goed te zien is?’ Het is een terugkerende vraag en ik vind het prachtig. Als de nacht helder is en de maan goed te zien, gaan we ’s avonds laat even de tuin in om te kijken. Ik geniet zo van die momenten en van de intensiteit van de beslotenheid van de nacht. De wereld is stil, de natuur te horen, de maan en de sterren vertellen een oud verhaal.
Steeds meer bekroop me de vraag hoe ons leven eruit zou zien als de maan het voor het zeggen had. Terwijl het verhaal van het tweede boek zich ontvouwde, kreeg de maan in toenemende mate een prominente rol in mijn leven. Ik luisterde tijdens het schrijven naar composities die waren geïnspireerd door de maan en naar opnames van maanfrequenties. Ik schreef en schreef, maar had nog geen titel.
Hoe bedenk je een titel?
In mijn geval: door er vooral niet over na te denken en het te laten ontstaan. Net zoals ik mijn verhalen schrijf.
Hoe zou het zijn als de maan het voor het zeggen had? Die vraag ging alsmaar door mij heen. Tijdens strandwandelingen genoot ik van de krachtige werking van het getijde, zag ik de macht van de maan weerspiegeld in het water. Naarmate het verhaal in mij zich bewoog, ontstond plotseling het woord dat uiteindelijk de titel zou worden. Het woord dat de maan centraal stelt in onze wereld. Dat staat voor wat er zou gebeuren als de maan het voor het zeggen had.
Lunaris…
Lunaris: alles verhoudt zich tot de maan
Het woord riep een ontroering en enthousiasme in me op die me vertelde dat het goed was. Dit moest het worden! Opluchting was er ook, want waar ik bij Insula de titel al gelijk wist, was dat nu pas veel later het geval. Lunaris… alles klopt eraan. De invloed van de maan op het schrijven, haar invloed op mij en het verhaal. De helende werking die zij heeft als je haar toelaat.
De dag loslaten is de nacht toelaten. Dat wordt gemakkelijker wanneer je je openstelt voor de magie van het donker en inziet dat het donker slechts betrekkelijk is. Er is altijd licht, als je het maar ziet. Het is de eeuwige reis van de zon en de maan die ik nu met meer respect aanschouw. Het liefst vanaf het strand, met mijn voeten in de branding. Met mijn dierbaren om mij heen.
Geheim
De voornaamste reden waarom de titel Lunaris mij zo ontroert, is omdat er een geheim in besloten ligt dat ik zelf pas aan het einde van het boek ontdekte. Het is een puzzel die ik zelf nooit zo had kunnen bedenken, maar die voor mij is klaargelegd. En voor jullie, als jullie ‘Het Boek van Efra’ lezen. Pas nadat Lunaris is uitgekomen, licht ik een tipje van de sluier op. Maar voel je zeker uitgenodigd om tijdens het lezen van dit tweede verhaal te onderzoeken wat het geheim zou kunnen zijn.
Insula
Insula is het land van de eeuwige zomer, daar waar de magie nog leeft en het altijd warm en comfortabel is. Het is een prachtig deel van de Lage Wereld, waar de natuur gedijt bij de aanwezigheid en kracht van de zon. Licht staat centraal in dit eerste boek. Pak het van de boekenplank en verlies je nog een keer in het verhaal over Efra Kalan. Over haar zoektocht naar zichzelf en de omvang van haar lotsbestemming. Over het toelaten van liefde en het mogen aanvaarden van hulp. Over het ontdekken van je eigen talenten en hiervoor gaan staan. Over het vertrouwen op wat is voorbestemd en hoe je hierin jouw eigen weg kunt vinden. Bereid je daarmee alvast voor op Lunaris, het tweede deel in de epic fantasy serie.
Uitnodiging
Voel je uitgenodigd om te verkennen wat de nacht voor jou kan doen. Welke inspiratie het aanraakt en aanmoedigt. Ga ook eens ’s avonds laat naar buiten om de volle maan te bewonderen en hoe zij langs de avondhemel reist. Hoe zij voedt, stuurt, raakt en verbindt.
Meer weten?
Volg alle ontwikkelingen via de website van de serie Het Boek van Efra, je kunt me ook vinden op Instagram, leuk als je me daar volgt! Je kunt alvast de boektrailer van Lunaris bekijken op mijn YouTube kanaal.