Schaduwspringen
‘Kijk eens hoe ver ik kan springen, mam! Zo over deze schaduw heen!’ Onze 7-jarige dochter heeft haar tong een beetje uitgestoken, wat ik van haar ken als een teken van opperste concentratie. Het is ook een uiterst serieuze aangelegenheid, zeker op dit tijdstip van de dag. De zon gaat rustig onder, maakt zich klaar voor de nacht, en werpt daarmee lange schaduwen over de wereld. De schaduwen groeien waar we bij staan en het wordt lastiger om ze te ontwijken. ‘Weer eentje, mam!’ roept onze kleine meid, ondertussen huppelend over een reeks schaduwen die een bovennatuurlijk zebrapad vormt. Om en om springt ze eroverheen, zoekend naar de juiste plek om haar voeten neer te zetten. Dan blijft ze staan. Ik volg haar: hink, stap, hink, stap. Als ik naast haar sta, streel ik haar haren en vraag: ‘Wat is er?’ Ze bijt op haar onderlip en twijfelt openlijk. Ze kijkt me aan met haar grote, karamelkleurige ogen en zegt zachtjes: ‘Deze is te groot, hier kan ik niet overheen.’
Spelenderwijs door het leven
Kortgeleden schreef ik over rimpelspringen, waarin ik vertelde over het eindeloze plezier aan de waterkant bij zee. Waar de branding in langgerekte golven het strand op rolt, genieten onze kinderen ervan om over de naderende golven heen te springen. Keer op keer, alsmaar weer. Sommige hogere golven zijn te hoog om overheen te springen, die laten ze langs hun benen stromen. Vaak met de ogen gesloten, wachtend op het trekkende gevoel van het water wanneer de golf terug naar zee stroomt. Want uiteindelijk stroomt het water altijd terug. Het is het leven en de woeligheid ervan waarbij we mogen leren omgaan met allerlei soorten rimpelingen. Woeligheid die sporen achterlaat en die ruimte maakt voor het spel tussen licht en schaduw dat zo oud is als de tijd.
Licht, schaduw en donker
Het leven zit vol met dualiteiten en we bewegen continu van het een naar het ander. Van gemis naar verlangen en weer terug. Van licht naar donker en weer terug. Als je bedenkt dat een dualiteit je in staat stelt zelf in beweging te komen, kun je daar troost uit halen. Wetende dat het erbij hoort en dat jij bepaalt waar je je aandacht op richt. Zo voelt het misschien niet altijd, doordat je wordt opgeslokt door gedachten en emoties. Het is de permissie aan jezelf om je open te stellen voor wat de dualiteit je te bieden heeft.
Als je een hele dag in fel zonlicht hebt doorgebracht, verlang je wellicht naar de rust en beslotenheid van het donker. Echter, na een lange donkere winter, kijken we reikhalzend uit naar zonlicht en koesteren we de eerste zonnestralen van de lente. Licht en donker zijn er allebei en ze dragen zorg voor elkaars aanwezigheid. Met schaduw als natuurlijke overgang van het een naar het ander. Als de zon fel schijnt, kan de schaduw verlichting geven, zonder het licht helemaal los te hoeven laten.
Zonder licht, geen schaduw. Vertrouw erop dat als er schaduw is, het licht niet ver kan zijn.
‘Dune’
Als tiener was ik absoluut verslingerd aan de boeken van Frank Herbert. Natuurlijk vanwege het fantasy gehalte van zijn verhalen, maar ook vanwege de wijsheden die in zijn vertelsels verscholen zitten. Wat grote indruk op mij maakte, was het stuk waarin hij schrijft over angst. De hoofdpersoon, Paul Atreides, ziet zich geconfronteerd met een monster dat hij nog niet kent, maar waar hij genoeg over heeft gehoord om enorme angst op te roepen. De grond begint te trillen onder zijn voeten, de schaduw komt dichterbij, iedereen vlucht en hij weet dat hij degene is die moet blijven om zijn volk te beschermen. Vlak voor de grote confrontatie, herhaalt hij een litanie die ik tot de dag van vandaag bij me draag:
We willen weg van de angst
Het is een menselijke impuls om weg te willen van de pijn en schaduwkant van het leven. Om af te willen van negatief geladen emoties zoals boosheid, verdriet en angst. Ergens logisch, we willen gelukkig zijn en kunnen genieten van wat het leven ons geeft. Echter, de dualiteiten van het leven brengen het volledig emotioneel spectrum met zich mee. Onze emoties hebben ons iets te vertellen, ze komen voort uit een ontmoeting van historie en het heden. Juist in het NU is er samenhang in samenkomst, als je het maar durft aan te kijken. De litanie vertelt me dat ik mijn angsten mag zien, ze mag voelen, ervaren en beleven. Dat ik ze mag erkennen als een wezenlijk onderdeel van mij en mijn historie. Dat ze me ergens voor proberen te behoeden en dat ik dat ooit nodig heb gehad. Dat ik, als ik erdoorheen durf te gaan, de ruimte maak die het nu nodig heeft om wat scherpte los te laten. Ik ben volwassen: ik maak de beweging, ik bepaal mijn aandacht. Ik weet dat als schaduw nadert, er ook licht moet zijn. Dat geeft vertrouwen: in mezelf en in het leven.
Schaduwspringen
Maud en ik staan op het pad en we kijken allebei naar de langgerekte schaduw voor onze voeten. ‘Deze is te groot, mama, hier kan ik niet overheen,’ zegt ze peinzend. Ik glimlach en tik met mijn voet speels tegen de hare. ‘Weet je wat? Dan gaan we er toch doorheen,’ zeg ik. ‘Met onze eigen schaduwen.’ Ik wijs naar onze langgerekte schaduwen die meebewegen met onze lichamen. Wij zwaaien, onze schaduwen zwaaien terug. Ze grijnst naar me: ‘Mooi, hè. Met onze schaduw zijn we nooit alleen.’ Hand in hand zetten we vol vertrouwen een stap voorwaarts. We gaan volledig op in de schaduw om er in het licht uit te komen. Lichter. Verlicht.
Immers: de schaduw is de beste gids naar het licht.
Mijn tweede boek
In het tweede deel van de door mij geschreven epic fantasy reeks ‘Het Boek van Efra’ speelt het licht een grote rol. Evenals het donker en de schaduw die de overgang kenmerkt. Juist in de zoektocht naar licht, blijken schaduwen van wezenlijk belang te zijn. Nieuwsgierig geworden naar het eerste deel? Je kunt ‘Insula’ hier bestellen.
NB: dit blog is tevens geplaatst op Blogzinnig
Fotobewerking: #deeparteffects.com