Het sneeuwt… De wind is gaan liggen in de Oostenrijkse bergen en de regen van eerder op de avond is bij daling van de temperatuur overgegaan in sneeuw. Terwijl de rest van het gezin slaapt, zit ik met een fleece deken om mij heen voor het raam te turen naar de steeds groter wordende vlokken. Wetende dat er morgenochtend op een onmenselijk vroeg tijdstip twee stuiterende kinderen aan mijn bed zullen staan die luidkeels brullen: ‘MAM, ER LIGT SNEEUW!’ En dat ik nog net niet in pyjama het terras op zal worden getrokken en direct aan een sneeuwpop mag beginnen. Het levert een binnenpretje op, want ik zie hun glunderende gezichtjes al voor me. Want morgen moet er een sneeuwpop worden gemaakt, dat weet ik zeker.
En hoewel ik weet dat de spreekwoordelijke wekker morgen erg vroeg zal afgaan, blijf ik als in trance naar buiten staren. Het gestaag vallen van de vlokken heeft iets magisch, er is nagenoeg geen wind en de vlokjes zwieren in hun eigen tempo naar beneden. De een na de ander in volmaakte harmonie. Het met aandacht volgen van de geruisloze sneeuwvlokken heeft dezelfde werking als aandacht richten op de adem. Ik kom steeds meer in het moment en merk dat gedachten langzaam naar de achtergrond verdwijnen. Het gebergte aan de overkant van het dal is niet meer te zien, de lichtjes gaan schuil achter wolken en sneeuw. En met het verdwijnen van het zicht op de overkant, wordt de wereld steeds kleiner en zo ook de gedachtenstroom in mij.
Een vraag die mij vaak gesteld wordt, is hoe je met meditatie kunt beginnen en of het betekent dat je in lotushouding verre gevisualiseerde reizen moet gaan maken. Mijn antwoord is steevast: nee. Persoonlijk vind ik het de uitdaging om juist in kleine momenten een meditatief moment te vinden. Die kleine momenten kunnen op van alles betrekking hebben: wolken aan de lucht, geschater van spelende kinderen, het geluid van de regen op het dak, wind die om het huis loeit. En dus ook het vallen van verse sneeuw in de bergen. Want juist in de drukte van alledag is het de kunst om het kleine waar te nemen en er bewust van te genieten. Om erbij te kunnen blijven zonder mee te worden genomen op de verleidende stroom van immer komende gedachten, gevoelens, lichamelijke sensaties. Puur zijn, al is het maar even. En wat is nu puurder dan de natuur en wat het te bieden heeft?
Dus nee, ik ga nog niet slapen. Ondanks mijn praktische alter ego, die mij met opgetrokken wenkbrauwen aangeeft dat goede nachtrust toch ook wel erg belangrijk is om morgen optimaal fit te zijn voor alle sneeuwpret die gaat komen. Nee, in plaats daarvan zit ik nog even in het donker naar buiten te turen. Geniet ik van de rust in het appartement, de stilte buiten en in mij. Om morgen met méér aandacht voor de magie van de eenvoud te kunnen genieten.
Slaap lekker…
Maaike