Toen was er licht!
De wekker gaat af en met het nodige gekreun en gesteun kom ik overeind. Zittend op de rand van het bed doe ik het bedlampje aan om vervolgens met een druk op de smartphone de lampen door het hele huis te doen ontwaken. Onze hond tilt met moeite een wenkbrauw op, om vervolgens sjokkend toch de rest van het gezin wakker te gaan maken. Ondertussen start ik de dag op en kijk ik regelmatig met een verlangende blik naar buiten. Het buiten dat door het donker nog niet zichtbaar is, maar wel voelbaar. Terwijl ik boterhammen smeer, broodtrommels vul, de dieren eten geef en dicht bij de koffieautomaat blijf, druppelen manlief en de kinderen rustig de keuken binnen. We zijn allemaal niet zo van de ochtend, vooral niet als het nog donker is. Terwijl we aan het ontbijt zitten, verschijnt daar, in de verte, plots het eerste licht. De zonsopgang is in gang gezet en de zon maakt de weg vrij voor de dag. Na al die donkere dagen, is er gelukkig weer meer ruimte voor licht. Als vanzelf slaken we allemaal een diepe zucht. ‘Hè hè,’ zegt onze jongste. ‘Iemand heeft eindelijk het licht aangedaan!’ De dag kan beginnen…
De magie van overgangsmomenten
Ken je het intense verlangen naar ofwel licht ofwel donker? Zolang als de mensheid bestaat, zijn zowel de zon als de maan geëerd voor hun licht en vermogen om te zijn te midden van het donker. Waar de ene mens in de ochtend uit bed springt en klaar is voor de dag, komt de ander pas tot leven als er meer licht is. Persoonlijk ben ik vooral van de overgangsmomenten. Vaak word ik wakker rond het blauwe uur, het moment waarop de nachtdieren gaan slapen en de dieren die overdag leven hun ogen opendoen. Vervolgens maakt het eerste flintertje licht het verschil tussen nacht en dag. De zon maakt rustig zijn entree als tegengewicht voor de maan, die mag gaan rusten. Prachtige pasteltinten vullen de horizon en met het licht komt meer roering en leven. In deze tijd van het jaar kan de zon als een rode bol van licht aan de horizon verschijnen, waarna hij verder stijgt en steeds lichter wordt. Naarmate de zon klimt, verdwijnt de maan uit het zicht. Aan het einde van de dag herhaalt dit zich in omgekeerde richting, de reis van licht naar donker. Juist tijdens de overgangsmomenten, met de zonsopgang en zonsondergang als pièces de resistance, juist dan, bruis ik van levenslust, energie en vooral van inspiratie.
Leven met de seizoenen
In de zomer kunnen we de intimiteit van het donker missen, of de gezelligheid van een haardvuur en kaarsen in huis en de beslotenheid van een kleinere winterwereld. De warmte is aanvankelijk welkom en slaat dan vaak om in gemopper over de te hoge temperaturen en droogte. In de winter missen we na een poosje het licht, buiten zijn en de zon en alles wat warmte met zich meebrengt. Kou, sneeuw en ijs zijn welkom, totdat we er genoeg van hebben. Vanuit dat perspectief ligt de nadruk op het gemis van het een of het ander. Hoe zou het zijn als je in het moment, in de periode van het jaar, kunt zijn met wat er is. Door te leven met de seizoenen en te omarmen wat ze ons te bieden hebben, volgen we niet alleen het natuurlijk proces van verandering, maar ook dat van de verandering in onszelf.
Van ruimte maken naar een nieuw begin
De verandering van licht naar donker en omgekeerd is onlosmakelijk verbonden met het proces van zaaien, ontkiemen, oogsten en verstilling. Groei heeft zowel licht als donker nodig om te zijn en vorm te krijgen. Waar de decembermaand mocht gaan over het loslaten van wat was om ruimte te maken voor wat kan komen, ontwaakt in januari het licht en kunnen we ons richten op een nieuw begin met ruimte voor groei. Iedere dag opnieuw.
Schrijven in de duisternis
In mijn leven spelen de overgangen van licht naar donker en alle fasen daartussenin een grote rol. Vooral bij het schrijven zijn de zon en de maan hoofdrolspelers. Mijn tweede boek Lunaris schreef ik vooral in de schemering en in de duisternis. Het verhaal over Efra Kalan, en haar immense lotsbestemming, ging in het tweede deel van de serie over het verloren gaan van licht en de impact daarvan op al het leven. Inmiddels schrijf ik aan het derde deel en is het de vraag hoe de zon weer een gelijkwaardig partner van de maan kan worden. Hoe hoop en geloof in licht een nieuw begin kunnen betekenen. Als schrijver zou je denken dat ik het antwoord op dat raadsel in het verhaal heb, maar niets is minder waar. Het is een van de mysteriën van de kosmos en ik kijk reikhalzend uit naar hoe het zich verder gaat ontvouwen. Wat ik wel voel is dat te midden van donker altijd een flintertje licht aanwezig is. Als je er maar aandacht voor hebt.
Een groot hallo
Als je nog niet weet hoe jij je verhoudt tot licht en donker, erken ze dan beide bewust. Adem eens goed door en breng een groet uit: ‘Hallo, licht.’ Of juist: ‘Hallo, donker.’ Beiden hebben je waarde te bieden, ik gun je de nodige nieuwsgierigheid om je daarvoor te openen.
Meer weten?
Nu de schrijver in mij uit zijn winterslaap is, stromen de woorden weer uit mijn handen. Ook voor het derde deel van de epic fantasy serie Het Boek van Efra. Ken jij de serie nog niet? Neem gerust een kijkje op mijn website! Ben je benieuwd naar de manier waarop de zon en de maan hun weg hebben gevonden naar mijn coachpraktijk? Daar kun je hier meer over vinden.
Liever luisteren? Dat kan hier…
NB: deze mijmering is tevens geplaatst op Blogzinnig.nl