Van cappuccino tot Tussenrijk
Met een warme sjaal om schuif ik langs de lange tafel op het bankje richting de muur. Ik klap mijn laptop open en neem een eerste slok van de romige cappuccino. Terwijl ik subtiel de ontstane melksnor wegveeg, kijk ik eens om mij heen. De laatste keer dat ik op deze plek was, was afgelopen zomer tijdens de surflessen van onze oudste. Het restaurant en surfcentrum aan het Grevelingenmeer nodigde mij toen al uit om terug te keren en in alle rust wat uurtjes te schrijven. Het is hier knus en gezellig, met veel hout, warm licht en comfortabele stoelen. Hoewel het in het winterlicht anders voelt en oogt, klopt het dat ik hier vandaag ben neergestreken. Er zijn wat maanden overheen gegaan, maar ik ben er!
Een magische entourage
Mijmerend denk ik terug aan hoe de gastvrouw mij hartelijk welkom heette en met een weids gebaar wees naar alle ruimte en mogelijke zitplekken. Ik was haar tweede gast van de dag en ik had keuze uit een zee aan ruimte. Ik gniffel als ik bedenk dat ik met mijn komst stiekem de hele toko heb opgevuld met de entourage aan personages en magische wezens die ik heb meegenomen. Dat heb ik haar maar niet verteld…
Ik doe mijn oortjes in en stem af op muziek. Mijn intentie voor vandaag is om verder te gaan met het derde boek van de epic fantasy reeks Het Boek van Efra. Waar het verhaal met mij leeft en her en der verweven is met mijn dagelijks leven, is het vaak een combinatie van ambiance, muziek en lichtinval die maakt dat de woorden uit mijn vingers stromen. Het is een poosje terug dat ik dat voor het laatst heb ervaren en ik hoop inmiddels voldoende terug te zijn bij mezelf om het verhaal te vervolgen. Deze plek, gelegen aan het water en in nabijheid van de zee, zou weleens een nieuwe Efra-hotspot kunnen worden. Dat gevoel wordt versterkt als ik bij mijn volgende drankje een overheerlijk chocolaatje voorgeschoteld krijg. Mijn innerlijke schrijver laat zich daar duidelijk door verleiden om aan het werk te gaan! Ik wrijf mijn handen langs elkaar, rol met mijn schouders, daal af in de muziek en verbind mij met het verhaal…
Schrijven is spelen
Schrijfinspiratie is een bijzonder iets. Althans, voor mij. Soms laat het zich sturen, maar ik kan het niet afdwingen. Wel krijg ik steeds meer zicht op wat eraan voorafgaat. Voor vandaag had ik een schrijfdag buiten de deur gepland. Als ik daar van tevoren weet van heb, stem ik dagen ervoor onbewust al af op het verhaal. Op de diepte ervan, de reikwijdte, de ambiance, de tendens, de hartslag als het ware. Ik ga ongemerkt bepaalde muziek luisteren, mijmer wat meer, kan mij verliezen in de zon en de maan en in wandelingen onder het schijnsel van de sterren. Dromen lijken de nacht te beheersen en ebben een poosje na. Als ik ontwaak op de dag van het geplande schrijfmoment, krijg ik kriebels in mijn onderbuik. Er ontstaat een ongeduld en kinderlijk enthousiasme, noem het speelsheid. Iets in mij mag gaan spelen en staat overduidelijk te trappelen.
Van mijmeren tot afdalen
Soms lopen geplande momenten anders, zoals vandaag. In plaats van een schrijfdag in het gezelschap van een groep dames in een lunchroom in Rotterdam, ben ik nu alleen in een restaurant op de grens van Zeeland en Zuid-Holland. Het lukt niet direct om met het boek verder te gaan. Om de schrijver en vertelster in mij te verbinden met de weefster, bestel ik nog een speciale koffie en begin ik met het schrijven van een mijmering: een kort verhaal dat ontstaat in het moment. Zo’n mijmering dient als aanloop tot het grotere verhaal, het is een manier om de eerste aanzet te maken tot de grote afdaling. De woorden verschijnen op het scherm, ik hoef er niet over na te denken. Het is schrijven vanuit het moment, in verbinding met het hier en nu, verweven met wat in en om mij heen gebeurt. Mijn zintuigen vertalen die beleving naar een resonantie in de diepte. De muziek danst zachtjes door mij heen, de koffie verwarmt mijn buik en mijn vingers maken liefdevol contact met de toetsen. Mijn omgeving verschuift steeds verder naar de achtergrond en ik ben mij slechts bewust van het ritme van de muziek en het mijmeren van mijn ziel.
Van buiten naar binnen
De kanteling kan ik direct opmerken: het is een beweging van buiten naar binnen, volledig in sync met het seizoen en het weer van vandaag. Mijn zintuigen verschuiven ook meer naar binnen, waardoor ze zijn gericht op de beleving in mij. Via de adem maak ik verbinding met de aarde onder mijn voeten en reik ik naar haar diepte. Via mijn kruin leg ik liefdevol contact met het universum, met de zon, de maan en de sterren. Ik creëer een bol van licht om mij heen en vul deze op met de kleur en energie die mij helpen af te stemmen op mijn diepste zijn. De bol breng ik op de juiste grootte voor dit moment, om hem vervolgens te omringen met kleine, dansende lichtjes in verschillende kleuren. Dan roep ik de draken aan, zij vormen immers een wezenlijk onderdeel van de magie van het verhaal over Efra. Ik zoek ze op in de schaduw, daar waar zij nu zijn, en nodig ze uit om in het licht te treden. Ik zweef door het verhaal zoals ik dat tot nu toe heb geschreven: van de diepte van het Dwaalwoud naar Bala, de berg met een bewustzijn. Van de diepte van het Blauwe Meer naar de hoogte waar je het donker achter het licht kunt zien. Van de toren van de Orde van de Weefsters naar het Tussenrijk. Ik ben er…
Fotobewerking: Deep Art Effects