Zachtjes wiebel ik met mijn tenen in het zand. Vóór mij is de branding; de golven rollen in hun eigen tijd en tempo aan en af. Achter mij rijzen de duinen op met boven hen de zon die mijn rug verwarmt. Aan de horizon onderscheid ik meerdere schepen, groot en klein. Drie indrukwekkend grote vrachtschepen hebben een plek op het open water gezocht om af te wachten wanneer zij richting de haven mogen varen. Vanaf deze afstand kan ik niet zien in hoeverre zij meedeinen met het water, maar ik verwonder mij erover dat zoveel massa op dezelfde plek kan blijven. Ik stel mij voor dat er vanaf het schip een groot en massief anker is afgedaald om het op zijn plek te houden. Niet star en vastgeklonken, maar rustig meedeinend op de golfslag en het water waar het zich in bevindt. Waar het onderdeel van is. Handig, glimlach ik in mijzelf, zo’n anker. Om bij je te hebben en uit te gooien wanneer je dat nodig hebt. Om te kunnen blijven. En flexibel te zijn om het op te halen wanneer het tijd is om te gaan en de reis te vervolgen. Een anker.
Automatische piloot
Ankers zijn symbolisch en tegelijkertijd voelbaar in zowel hun aan- als afwezigheid. Als ik mijn anker kwijt ben, merk ik het gelijk aan mijn hele systeem. Ik raak uit contact met mijzelf en ben mij minder bewust van mijn lichaam en aanwezigheid in het moment. Dat geeft ruimte aan de automatische piloot om het over te nemen en kan maken dat ik veel van mijzelf moet en minder kan genieten. Dan ben ik ook gevoeliger voor reacties van anderen, bijvoorbeeld op keuzes die ik maak. Als ik met mijn anker verbonden ben, sta ik steviger. Het is een bewust aanwezig zijn in het moment met wat er is. Zonder daar een oordeel over te hoeven hebben. Dan kan ik beter bij mijzelf blijven en mijn hart volgen in de stappen die ik zet.
Contact met je adem
Mindfulness is voor mij een manier geweest om voor anker te gaan. Daarin is het de adem dat als immer aanwezig anker te allen tijde aangeraakt mag worden als hulpmiddel om uit denken of afwezigheid weer onderdeel van het moment uit te kunnen maken. ‘Maak eens contact met je adem,’ hoor ik mijzelf vaak zeggen tijdens coachingsessies of in trainingen. De ander sluit dan vaak de ogen even om geconcentreerd de beweging te maken en vanuit de adem de ogen in contact weer te openen. Het vraagt soms wat meer inspanning, omdat de deining van alles dat aanwezig is ook overweldigend kan zijn. En ook dan mag je contact maken met je adem.
Heartfulness
Minder bekend is de heartfulness, maar voor mij zit daar een anker dat de laatste tijd steeds meer leidend wordt in mijn leven: het hart. Het is niet alleen een anker dat mij kan verbinden met het moment en met mijzelf, maar dat als leidraad fungeert wanneer ik keuzes maak. ‘Luister met je hart,’ hoor ik mijzelf ook regelmatig zeggen. Maak er eens contact mee, door te onderzoeken waar je voelt dat je hart klopt. Door je voor te stellen dat in jou jouw hart een cadans afgeeft, een ritme en een trilling in je lichaam dat je hier kan houden.
‘Het hart kan keuzes maken die de mind niet begrijpt’
Hier wordt het volgen van het hart mogelijk spannend, want hoe neem je de ander mee in wat je hart je in geeft? Ik beroep mij dan op het recht om het niet uit te hoeven leggen. Het klinkt simpel, maar dat is het feitelijk ook.
‘Luister met je hart en je zult het begrijpen’
Zoals ik daarmee mijn weg zoek in deze wereld, zoekt ook een schipper zijn ritme en koers: tegen de stroom in of met de stroom mee. Maar welke hij ook kiest, het is blijkbaar zíjn koers. Én zijn recht om een andere haven te kiezen. Vanuit mijn hart wens ik hem een goede reis.
Liefs, Maaike