‘Waar haal je het toch vandaan?!’ Een vraag, of eerder een statement, die ik vaak hoor sinds mijn eerste boek is uitgekomen. Fantasy lijkt te gaan over een wereld buiten dat van ons en ik kan me voorstellen dat het lastig te bevatten is waar het hele verhaal over Efra vandaan komt. Ik schreef al eerder blogs over hoe dit bij mij in zijn werk gaat.
Realiseer je echter dat het ook voor mij een ontdekkingsreis is. Ik ontdek nog dagelijks nieuwe wegen naar het verhaal, nieuwe draden naar de belevingswereld die jij en ik met elkaar delen en manieren om inspiratie op te doen. Zo kom ik regelmatig op kruispunten waarop het verhaal me vindt en we de ene keer dezelfde kant op reizen om een andere keer ieder een eigen weg te gaan om elkaar een eindje verderop weer te vinden. Waar ik het allemaal vandaan haal? Eens kijken of ik op die vraag antwoord kan geven met een paar voorbeelden.
Sense of being
Inspiratie is overal: in de
natuur, in muziek, in ontmoetingen en ook zeker in alledaagse momenten.
Verwondering en nieuwsgierigheid vormen de basishouding van waaruit ik
naar alledaagse dingen kijk. Ik noem het een sense of being. Of
ik die iedere dag de hele dag heb? Nee, dat nu ook weer niet. Met een
gezin en eigen coachpraktijk is mijn leven met regelmaat druk. Waar het
om gaat, is dat ik niet de verwachting hoef te hebben dat ik continu in
die sense of being moet verkeren. Daardoor kan ik me blijven
verwonderen over de momenten waarop ik ermee in verbinding ben. Onthoud:
in het kleine is het grote ook. Het gaat dus niet om de omvang of
hoeveelheid, maar om de aanwezigheid ervan. Je hoeft er alleen maar voor
open te staan en ieder moment waarop dat gebeurt is er één.
Plotseling keek ik in zijn bruine ogen
Ons
vakantiehuis in Zeeland grensde aan bos en was er slechts door een laag
hek van gescheiden. Iedere ochtend werd ik wakker met zicht op allerlei
kleuren groen en het zonlicht dat speelde met de blaadjes. Die rijkdom
was me al snel dierbaar, tot ik op een dag op het terras zat te
schrijven aan mijn tweede boek. Ik had mijn laptop en schrijfgerei
zodanig neergezet dat ik uitkeek op het bos en luisterde naar muziek van
Ólafur Arnalds die me in de juiste sense of being bracht om te
schrijven. Nadat ik een hoofdstuk had afgerond, rekte ik me uit en nam
ik een paar slokken water om vervolgens recht in de ogen van een hert te
kijken. Het dier stond ongeveer 5 meter bij me vandaan in het bos,
kauwend op iets groens en met net zoveel verbazing in zijn bruine ogen
als ongetwijfeld zichtbaar was in mijn blauwe.
Een komen en gaan
Die dag was het een komen en
gaan van herten en het werd me duidelijk dat ik het dier een plekje in
het verhaal mocht geven. Spontaan bleek ik in de juiste verhaallijn te
zitten om het hert act de présence te geven en was mijn ontmoeting met
het dier feilloos verweven met het verhaal.
Een representant van Moeder Natuur
De dagen erna
zagen we veel herten, we maakten foto’s en vooral de kinderen waren zo
verbijsterd door de toenadering van de dieren dat het magisch was. In
het boek speelde het hert al die tijd een centrale rol: beschermend,
troostend, een en al standvastigheid en soliditeit in de verbinding met
de personages. Een representant van Moeder Natuur. Op een avond schreef
ik het hert uit het verhaal; het liep zoals het liep en het was tijd.
Spontaan zagen we in de dagen daarna geen herten meer.
Het ontstaat op het juiste moment
In de maanden
van corona, althans de acute corona periode, lukte het me amper om aan
het boek te schrijven. Inmiddels kende ik mijn manier van schrijven goed
genoeg om te weten dat het een reden had en dat ik het mocht loslaten.
Nogmaals: het verhaal is niet iets waar ik over nadenk, het ontstaat op
het juiste moment. Ook bij het schrijven van Insula kon ik soms niet verder met het verhaal. Tot ik dat wel kon.
Als de zee niet naar het verhaal komt…
Met deel 2
werkt dit precies hetzelfde. Ik haperde op het stuk waarin het verhaal
zich verplaatst naar de kust en ik kwam er niet door. Op een dag zaten
we met vrienden op het strand in Zeeland en vertelde ik hen dat ik zo
graag vakantie aan zee wilde vieren. Dat ik voelde dat ik dan verder kon
schrijven. Hoe ze het voor elkaar kregen weet ik niet, maar binnen tien
minuten hadden ze voor ons een vakantiehuis geregeld op loopafstand van
het strand. En warempel, nu de zee niet naar het verhaal hoefde te
komen, maar het verhaal richting zee ging, stroomde het en kon ik verder
schrijven.
Inspiratie ‘to go’
In een week tijd schreef ik
vijf nieuwe hoofdstukken en maakte ik de aanzet voor een zesde. Toen het
tijd was om naar huis te gaan, bekroop me de gedachte dat het thuis
misschien niet zo soepel meer zou gaan. Om die gedachte los te kunnen
laten, besloot ik de inspiratie in te pakken en mee naar huis te nemen
met behulp van een anker. Ik kon al die tijd heerlijk schrijven op
muziek van Ólafur Arnalds en
verweefde mijn schrijfflow ermee. Ik stopte het ook in de schelpen die
we op het strand hadden gevonden en koos vakantiefoto’s uit die mijn sense of being verbeeldden.
Een plek die voelt als ons nieuwe thuis
Toen we
op de vertrekdag onze auto vollaadden, namen we zoveel meer mee dan
kleding, boodschappen en fietsen. Maar liefst vijf nieuwe hoofdstukken,
drie draken, een emmer vol met schelpen en onze harten gevuld met
dierbare herinneringen aan een plek die voelt als ons nieuwe thuis.
De Bron
Waar ik het vandaan haal? Uit alles in en
om me heen. We leven in een rijke wereld, dan doel ik op de natuurlijke
rijkdommen die je overal vindt. Als je er maar oog voor hebt. De
vlinders in de tuin, de krekel die de avond inluidt, de zee, rivieren,
de bergen, bomen, wolken, regenbuien, het ritme van de maan, dansende
vlammen, ga zo maar door.
Onderzoek voor jezelf hoe jij verbinding maakt met hetgeen jou inspireert. Is dat de natuur, muziek, beweging, literatuur, film, of misschien iets anders? Wat brengt jou zo dicht bij jezelf dat je je met alles verbonden voelt?
Vandaag had ik schrijftijd en ik stemde af op de souvenirs waarmee ik mijn Zeeuwse schrijfflow had verbonden. En ja, het stroomde.
Dit blog is tevens geplaatst op het blogplatform Blogzinnig