Waar is de storyteller gebleven?
Mijn vingers hangen boven het toetsenbord, terwijl ik de melodie van de muziek probeer toe te laten. Rollend met mijn schouders probeer ik de zeurende pijn ertussen te verlichten. Reikend naar de kristallen die mijn schrijfplek sieren, probeer ik de verbinding met het verhaal te vinden en de draden op te roepen. Een vonkje is voelbaar in mijn vingertoppen en dooft dan weer. Ik richt me op mijn adem en probeer deze naar mijn onderbuik te leiden. Proberen, proberen, proberen…
Al een poosje is de verbinding met mijn schrijver en vertelster minder voelbaar dan voorheen. Door de jaren heen heb ik ontdekt hoe ik me kan verbinden met de storyteller in mij, het is een lijn of een draad met een magische wereld. Het is voornamelijk voelen en het toelaten ervan, waardoor de weefster in mij alle verhaallijnen met elkaar kan verbinden tot een groter geheel. Maar… er zijn tijden van in verbinding zijn en van uit verbinding gaan. Het is een dualiteit, dus waar het een is, is het ander er net zo goed.
Zonder licht geen donker, zonder gemis geen verlangen, zonder boven geen beneden. Ik schreef al vaker over dualiteiten. Sterker nog, ik schrijf er boeken over! Het een gaat gepaard met het ander en samen maken ze onlosmakelijk onderdeel uit van het leven en van ons. Vaak willen we het een wel omarmen en proberen we van het ander juist weg te blijven.
Dualiteiten worden vaak geïllustreerd met behulp van de lemniscaat: een liggende acht. Links de ene helft en rechts de andere. In het midden, in de kern, ontmoeten ze elkaar en krijg je de optie om van het een naar het ander te gaan en weer terug. Je kunt je voorstellen dat wanneer je ronddraait aan één kant, dit een neerwaartse of opgaande spiraal kan vormen.
Misschien ken je de beleving dat je vastzit in de dynamiek van ‘hetzelfde liedje’ en dat je er wat wanhopig van wordt? Waar is het licht aan het einde van de tunnel? Heeft deze put wel een bodem?
Wanneer het tuimelen stopt en de bodem van de put wordt bereikt, is dat voor mensen niet de plek waar ze graag willen verblijven. Toch lijkt juist die bodem een functie te hebben. Namelijk om te mogen onderzoeken hoe een hoognodige shift in focus in gang kan worden gezet. Die shift wordt mogelijk als je de stilte van de bodem toelaat en erkent waar je bent en hoe je daar bent gekomen. Daar is de uitnodiging om de andere kant van de dualiteit te verkennen en aan te nemen. Immers, als je in het donker een glimp licht opvangt, weet je dat het er is en kun je de keuze maken ernaartoe te gaan.
Het is uiteraard vaker gebeurd dat ik een periode minder in contact was met mezelf en van daaruit met mijn inspiratie. Het patroon is een te veel aan denken over een situatie waar ik weinig invloed op heb, vaak resonerend op oude stukken die daarmee om aandacht vragen. De uitnodiging is om te zijn met wat er is. Om leiderschap te nemen waar het kan, te berusten in wat ik uit handen te geven heb en te onderzoeken wat geheeld mag worden.
Sinds enkele jaren schrijf ik een verhaal waarin de hoofdpersoon, Efra Kalan, haar lotsbestemming krijgt aangereikt en deze poogt te vervullen. In het eerste boek werd zij met haar lot geconfronteerd en zocht ze haar weg door naar de bodem te gaan. In het tweede deel van de serie kon ze niet anders dan toekijken hoe het licht steeds meer uit haar wereld verdween en het donker overheerste, om uiteindelijk het donker tegemoet te treden om het gevang van een allesomvattende vloek op te heffen. Het derde boek, waar ik momenteel aan schrijf, gaat over het doorbreken van het patroon dat de situatie in stand houdt. Hmm… Toeval?
De overeenkomsten tussen de voortgang van het verhaal, het deel waar ik een poosje in heb rondgedraaid en de wentelingen in mijn eigen leven kunnen geen toeval zijn. Het is het leven om bij problemen patronen tegen te komen en de weg naar de dualiteit in zijn geheel te vinden. Ik had het zelf (weer) te verkennen, alvorens erover te kunnen schrijven. En toen, op een dag, was daar ineens het vonkje van de inspiratie.
In ons leven bewegen we binnen de dynamiek van vele dualiteiten, dit gebeurt veelal onbewust en telkens weer. Ook ik ken die beweging maar al te goed en ik weet hoe ik de weg opwaarts kan vinden. Het hoort bij mens zijn om patronen tegen te komen en ze te onderzoeken, om er een andere beweging in te mogen maken. Telkens weer…
Het gaat vooral om erkennen en zelfzorg, de kern van de vraagstukken die in mijn coachpraktijk naar voren komen. Daar begeleid ik mensen die vaak langere tijd tuimelen of die zich op de bodem bevinden en niet goed weten hoe ze opwaarts of voorwaarts kunnen bewegen. Herken je je in het bovenstaande en wil je daar samen naar kijken? Neem gerust contact met me op.
Liever luisteren? Dat kan hier…