We gaan emigreren!
‘Wat hoor ik, gaan jullie emigreren?!’ Een moeder klampt me aan op het schoolplein en de verrassing staat op haar gezicht te lezen. Terwijl ze me onderzoekend aankijkt, voel ik zowel haar nieuwsgierigheid als een lichte bezorgdheid. ‘Emigreren?’ papegaai ik. Ze licht toe dat haar zoon de dag ervoor uit school was gekomen met het nieuwtje dat onze dochter Maud tijdens de overblijf had verteld dat we in een ander land gaan wonen. Ik grinnik en kan haar vraag nu begrijpen. Wat weet de gemiddelde 6-jarige immers van topografie? Dus ja, we gaan inderdaad emigreren.
Naar zee
Misschien is het mijn lot om me zo nauw verbonden te voelen met de zee. Als kind had ik vaak buikpijn en de beste remedie was om naar de kust te rijden en me met mijn blote voeten in de branding te zetten. Zo lang als ik mij kan herinneren, is het komen en gaan van het water helend voor me geweest. Niet zo vreemd dat ik altijd een intens verlangen heb gevoeld om aan de kust te wonen. Om iedere dag naar de branding te kunnen lopen en me te ontladen alvorens me op te laden. Een paar jaar geleden nam ik deel aan een Schrijfzin schrijfdag aan zee en schreef ik een ode aan het zilte water:
‘Languit in het zand richt mijn hele wezen zich op naar de zon, de wind, de zee, de natuur. De warmte komt tot me en bij iedere adem ontspan ik meer en meer, alsmaar meer. Het ruizen en donderen van de zee treedt ongenadig op de voorgrond en houdt me hier. Ik zie mezelf met mijn voeten in de branding staan, peinzend of ik mijn broekspijpen droog wil houden of de zee de rest van de dag bij me wil dragen. Het antwoord weet ik al. Ik hoor wéér de zee, alom aanwezig, donderend en brullend, maar wel begrensd. Ik voel me vrouw, zo in de warmte met mijn wapperende haar. Languit de ruimte nemend als een godin, alleen ben ík nu degene die aanbidt.
Hier aan zee.‘
Het C-woord
2020 werd een jaar van terugtrekken, bezinnen, naar binnen keren, reflecteren, delen en keuzes maken. Corona heeft grote impact gehad op ons gezin en ook op de manier waarop we naar ons leven kijken. De wereld werd ineens een stuk kleiner, het was dan ook niet vreemd dat mijn man en ik allebei verlangden naar ruimte en de horizon. Corona heeft veel laten zien: de veelzijdigheid van de mens, de saamhorigheid, de eigenwijsheid, de compassie en de eigen mening. Waar ik dankbaar voor ben, is dat corona ons de weg naar ons verlangen heeft gewezen.
Gedeeld verlangen
Op een donderdagavond waren mijn man Raymond en ik in gesprek over de toekomst. We waren verrast toen bleek dat we, zonder dat we het van elkaar wisten, allebei op internet naar huizen hadden gekeken. En niet zomaar huizen, maar huizen aan zee. Hoe mooi om te voelen hoe krachtig gedeeld verlangen is. Als kinderen zo blij besloten we ervoor te gaan en gingen we op zoek naar ons nieuwe thuis.
Wie zoekt, zal vinden
Na meerdere bezichtigingen wisten we steeds beter wat we wilden. De plek was van belang, maar het moest vooral goed voelen. Na de zomer kwam via via spontaan een woning op ons pad, alsof het zo moest zijn. De eigenaren wilden in alle rust en stilte verkopen, het was een proces van loslaten waarbij ook hun gevoel kloppend moest zijn. Ik schreef ze een brief om ons aan hen voor te stellen en ze nodigden ons uit om te komen kijken. Terwijl de kinderen ondersteboven in de bomen hingen en iedere hoek van de tuin verkenden, dwarrelden wij op ons gemak rond. Met iedere blik en stap daalden we verder af in de energie van het huis. De plek was al prachtig, maar het huis… Het oogde wat verloren, maar had een hart en een ziel en voelde direct als thuis. Ons thuis.
De stille aankoop van dit huis deed ons juichen, we hadden onze plek gevonden. En het mooie was dat dit de eigenaren in staat stelde om het met een gerust hart los te laten.
Aan zee…
‘Mijn ziel en ik stappen in de branding. Ik voel me zakken: in het zand onder mijn voeten, in mijn lichaam en in het vleugje onrust dat ik bij me draag. Ik geef het mee aan de golven die mijn voeten kussen. Ik adem het uit in de wind die het zal meenemen naar verre plekken. In de branding, iets dieper nu, voel ik duwen en trekken. Vast zand dat wegglipt in de aantrekkingskracht van het magnetische water. Ik kan te midden van deze beweging mijn plek innemen, mijn bedding vinden. Komen en gaan. Voor altijd.
Hier aan zee.‘
Emigreren
Zoals ik al zei, de topografische kennis van de gemiddelde 6-jarige is beperkt. We konden erom lachen dat Maud aanvankelijk dacht dat we in een ander land gingen wonen. Zo ver is het niet. Toch lijkt het een andere wereld.
Als fantasy schrijver kan ik mijn geluk niet op. Niet voor niets schreef ik deze zomer hoofdstuk na hoofdstuk toen we er op vakantie waren, op steenworp afstand van ons toekomstige huis.
Over een paar maanden wonen we midden in de natuur van duin, bos, strand en zee. De herten lopen door de tuin en als de wind goed staat, kunnen we bij de getijdenwisseling het geruis van de schelpen horen.
Ik ben zo dankbaar… Voor onze plek in Zeeland.
Nieuwsgierig?
De komende maanden neem ik jullie mee in alles wat bij de verhuizing komt kijken. Het wordt een periode van loslaten en aannemen, vaarwelzeggen en verwelkomen. Ben je nieuwsgierig geworden naar de magische verhalen die ik schrijf of naar hoe dit zich uit in mijn coachpraktijk? Neem een kijkje op mijn website en volg mijn schrijf-activiteiten op de Facebookpagina.
Vanaf het voorjaar 2021 zal ik twee locaties hebben voor mijn praktijk. De locatie aan de Admiraliteitskade 88-1 blijft als vanouds, daarnaast open ik ook de deuren op een nieuw adres in Zeeland. Informatie volgt zsm!
Foto: Leonie Boot, eigenaar Camping Irenehoeve, Burgh-Haamstede