Wij wonen in een spookhuis
Vroeger, in mijn tienerjaren, kwam ieder jaar in september de kermis naar ons dorp. Met een hele club vrienden genoten we vier dagen lang van de attracties, suikerspinnen, de opzwepende muziek en het zeldzame gejuich als iemand iets wist te winnen bij de grijpmachines. Gearmd met vriendinnen liep ik kletsend en lachend over het kermisterrein. Ik was voor alle ronddraaiende gevaarten wel te porren, maar er was één attractie waar ik met een wijde boog omheen liep. Mijn fantasie was te groot om me eraan over te geven. Het spookhuis…
Het zijn mooie herinneringen aan een tijd waarin we in onze vriendengroep allemaal dachten dat we voor altijd in die streek zouden blijven. Het was de tijd voordat we ontdekten hoe groot en mooi de wereld is, de tijd voordat we onze wederhelften vonden en sommigen van ons toch de wijde wereld in trokken en de vertrouwdheid van het dorp achter ons lieten. De kermis bleef jarenlang een ijkpunt voor een jaarlijkse reünie en een portie dierbare herinneringen. Dat spookhuis, echter, heb ik altijd weten te vermijden. Tot ik op zekere dag de eigenaar zou zijn van een waar spookhuis.
Een eigen beweging maken
Misschien grinnik je wel als je leest dat ik spookhuizen nooit durfde te betreden. Het is immers niet echt, dat weten we allemaal. Toch kan het anders voelen. Vooral als je net zoals ik een enorme fantasie hebt en voorstellingen hebt van wat zich in dat spookhuis bevindt die de werkelijkheid overtreffen.
Jaren later bezocht ik een kermis waar het spookhuis een looproute had. Ik slikte een brok in mijn keel weg, streek langs de nervositeit die door mijn buik dartelde, verzamelde mijn moed en kocht een kaartje. Dit vond ik een beter plan, ik was niet overgeleverd aan een karretje met een eigen leven, maar kon mijn eigen tempo bepalen. Stap voor stap begaf ik mij door het donker, gaf ik mij over aan wat ik niet kon zien maar wel kon aanvoelen, oriënteerde ik met behulp van mijn zintuigen. Er dwarrelde van alles in mijn gezicht, er lag plotseling een benige hand op mijn schouder, ik stond oog in oog met een bloeddorstige vampier en kon een harde krijs niet onderdrukken. Ik genoot er vreemd genoeg van, maar besloot dat het een eenmalige ervaring was. Ik had kunnen weten dat het leven anders zou lopen.
Waar woon jij?!
Zojuist heb ik de kinderen opgehaald uit school en we kletsen over het verloop van hun dag. We zingen mee met de muziek en besluiten die middag een strandwandeling te maken. Plotseling legt Lucas zijn hand op mijn schouder en zegt: ‘Mam, wist je dat wij in een spookhuis wonen?’ Goed… die zag ik niet aankomen. Als hij ziet dat ik hem via de achteruitkijkspiegel vragend aankijk, licht hij toe: ‘Kinderen op school zeiden dat het spookt in ons huis.’ Ik zucht en kan een gniffel niet onderdrukken. Ik neem niet eens de moeite om het te ontkennen, want ik begrijp volledig waar het verhaal vandaan komt.
Verlaten
Zodra ik bij de bezichtiging van het huis in Zeeland een voet over de drempel zette, voelde ik dat er leven was. Ik kende de verhalen over hoe lang het huis leeg had gestaan en dat er best wel wat aan moest gebeuren. Het huis vertelde dat verhaal zodra ik het zag: het stond geschreven in de spinnenwebben tegen de dakspanten en werd gefluisterd door de spinnen die wegkropen. Het stuc op de wanden brokkelde her en der af en de houten kozijnen hadden betere tijden gekend. Het was leeg en verlaten en gek genoeg toch vol van leven. Een ander soort leven dan je misschien denkt. Een leven dat ons verwelkomde en de deur wagenwijd openzette. ‘Kom binnen, kom binnen, jullie zijn welkom.’
Eén met de natuur
De lokale hertenpopulatie had genoten van de verlatenheid en de tuin bestempeld als een hangplek waar ze in alle rust konden genieten van de rust en de stilte. Roodborstjes vlogen in en uit en zongen uit volle borst. Het huis was zo één geworden met de omgeving dat de natuur er volop aanwezig was. De inspiratie dwarrelde om ons heen en ik kon voelen hoe de verhalen opkwamen. Mijn vingers jeukten om ze op te schrijven. Dit was ons nieuwe thuis.
Naast de natuur, was er ook een andere vorm van leven die maakte dat ik een uur later tegen mijn echtgenoot zei: ‘Het huis heeft een ziel, het voelt goed.’ We waren amper thuis of we deden een bod. Dit huis verdiende het om in geleefd te worden en in volle glorie hersteld te worden. We voelden ons vereerd dat wij die taak op ons mochten nemen.
Een spookhuis vol licht en leven
De eerste periode hebben we veel geklust, opgeruimd en schoongemaakt. Manlief kluste onvermoeibaar door, zowel binnen als buiten. We zien dat het licht met iedere verandering meer ruimte krijgt.
Het leven in en rondom het huis heeft gemaakt dat we ons vanaf het begin welkom voelden. Het kan piepen en kraken als het stormt, de vogels bouwen feestjes op het dak, spinnen creëren prachtige webben langs de houten balken en door de hoogte van het puntdak in de woonkamer fluit de wind volop. Hoe meer leven wij er als gezin in brachten, hoe meer het al aanwezige leven zich liet zien. Het huis kwam tot leven. Het had alleen een beetje liefde nodig.
Ze hebben liefde nodig
Terug naar het moment in de auto. Lucas vraagt: ‘Mam, jij houdt toch niet van spookhuizen?’ Ik lach en beaam dat volmondig. ‘Als spookhuizen donker zijn en bedoeld om angst aan te jagen, dan houd ik daar inderdaad niet van. Als een spookhuis licht is en gevuld met leven, dan kan ik prima over de drempel stappen.’ Hij knikt en zegt: ‘Spoken hoeven niet per se eng te zijn toch?’ Met een glimlach pak ik zijn hand en geef er een kneepje in. ‘Nee hoor, ze hebben alleen wat liefde nodig en een plek waar ze welkom zijn.’
Onder de volle maan
Vorige maand baadde ons huis in het maanlicht. De volle maan kwam op en bewoog kalm langs de donkerblauwe nachthemel. We hadden die avond op het strand de zonsondergang en de maansopkomst bewonderd en kwamen teruggelopen. ‘Wow…’ zeiden de kinderen vol bewondering toen ze zagen hoe de maan een sprookjesachtige sfeer om het huis had gesponnen. ‘Magisch, hè?’ mompelde ik. ‘Voor de één een spookhuis, voor de ander een sprookjeshuis.’ Ik stapte zonder twijfel over de drempel en kwam thuis.
Storytelling
Benieuwd welke verhalen voortkomen uit de verbinding met dit sprookjeshuis? Bezoek mijn website voor meer mijmeringen en blogs.
NB: dit blog is tevens geplaatst op het blogplatform Blogzinnig
Foto bewerkt met #deeparteffects.com